Rumpler C-VII Rubild, 1917
Samolot C-VII był używany na Froncie Zachodnim do końca wojny. Taktyka rozpoznania polegała na bezpiecznym podejściu w rejon penetracji i następnie na dolocie lotem ślizgowym, z wyłączonym silnikiem, nad wyznaczony cel i wykonaniu zdjęć z wysokości 2500-1500 m. Po I wojnie światowej używany był w lotnictwie wojskowym Szwajcarii.
W Polsce.
W Polsce znajdowało się 10 samolotów Rumpler C-VII. Pochodziły zarówno ze zdobyczy wojennych, jak z zakupów w Niemczech i Wolnym Mieście Gdańsku. Były w wersji podstawowej C-VII oraz C-VII Rubild (wcześniejsze źródła podawały znacznie niższe liczby przejętych samolotów, np. wg [3]- w polskim posiadaniu znalazły się 2 egz.). W 1919 r. wprowadzono do służby 6 egz., a pozostałe w 1920 r. i później. Znajdowały się w wyposażeniu 1 Eskadry Wielkopolskiej (później 12 EW) i 2 Eskadry Wielkopolskiej (później 13 EM). Przydzielono je również do 11 EW, ale eskadra odmówiła odbioru. Brały udział w operacjach na Froncie Wielkopolskim, Froncie Litewsko-Białoruskim, ofensywie na Kijów, w bitwie nad Niemnem, w walkach o Grodno i Lidę. Samoloty nie cieszyły się najlepszą opinią lotników. Odznaczające się dobrymi osiągami i masą użyteczną, były bardzo trudne w pilotażu.
Poza eskadrami bojowymi samoloty Rumpler C-VII były w wyposażeniu WSP w Poznaniu i później w Grudziądzu. Większość samolotów skasowano na początku 1921 r. Jedynie dwa egzemplarze były używane do 1922 r. w WSP Grudziądz. Były to najdłużej eksploatowane Rumplery w lotnictwie polskim.
Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Skrzydła dwudźwigarowe kryte płótnem. Wznios 5°, skos 2,5°. Komora płatów dwuprzęsłowa. Lotki proste, spawane z rur stalowych były tylko na górnym płacie. Pfalz C-l miał lotki na obu płatach. Dolny, wąski płat cięciwie równej 0,8 górnego płata miał obrys zbliżony do skrzydeł ważki. Konstrukcja korzystna pod wielu względami, zwracała uwagę oryginalnością rozwiązania.
Kadłub- kratownica przestrzenna pokryta w części przedniej na grzbiecie sklejką, reszta płótnem. Wczesne egzemplarze miały przód z kołpakiem piasty śmigła, późniejsze- bulwiastą osłonę silnika bez kołpaka na piaście. Kabiny odkryte.
Usterzenie spawane z rur. Statecznik poziomy miał profil asymetryczny zwrócony wypukłością linii szkieletowej do spodu. Usterzenie pionowe było płaskie bez profilu aerodynamicznego. Usterzenie poziome miało charakterystyczny obrys porównywany do nakrętki motylkowej.
Podwozie stałe, główne dwugoleniowe, z amortyzacją giętkimi sprężynami spiralnymi, osłoniętymi bawełnianą plecionką, stosowanymi zamiast sznura gumowego.
Uzbrojenie:
- C-VII- 1 stały karabin maszynowy pilota Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm i 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm oraz ładunek bomb,
- C-VII Rubild- 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm.
Wyposażenie w wersji C-VII Rubild: generatory tlenowe dla instalacji do oddychania, aparat fotograficzny Goerz, instalacja elektryczna do ogrzewania kombinezonów załogi oraz do napędu i ogrzewania aparatu fotograficznego.
Silnik- rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony cieczą Maybach Mb-IV o mocy 177 kW (240 KM).
Dane techniczne C-VII (wg [1]):
Rozpiętość- 12,55 m, długość- 8,2 m, wysokość- 3,39 m, powierzchnia nośna- 33,7 m2.
Masa własna- 1050 kg, masa użyteczna- 435 kg, masa całkowita- 1485 kg.
Prędkość max- 175 km/h, czas wznoszenia na wys. 1000 m- 2' 18", pułap- 7300 m, zasięg- ok. 550 km, czas lotu- ok. 3 h 30'.
Galeria
Źródło:
[1] Morgała A. ”Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924”. Wyd. Bellona; Wyd. Lampart. Warszawa 1997.[2] Praca zbiorowa ”Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa.”. Wydawnictwo Komitetu Budowy Pomnika Ku Czci Poległych Lotników. Warszawa 1933.
[3] Bączkowski W. "Samoloty wojskowe obcych konstrukcji 1918-1939". Tomik 1. Seria "Barwa w Lotnictwie Polskim". Wydawnictwa Komunikacji i Łączności. Warszawa 1987.