Rudlicki nr 7 do nr 9, 1910
Szybowiec Rudlicki nr 8 z 1910 r., był modyfikacją poprzedniego, w wyniku której konstrukcja została jeszcze bardziej upodobniona do samolotu Farmana. Tył kadłuba otrzymał postać czteropodłużnicowej kratownicy przestrzennej z podwójnym usterzeniem pionowym, podwozie zaś zostało wyposażone w koła. Podobny do niego szybowiec Rudlicki nr 9 miał pojedynczą kratę tyłu kadłuba. Za szybowiec ten wystawiony na Wystawie Przemysłowej i Handlowej w zimie 1910/1911 r. J. Rudlicki otrzymał od Odeskiego Oddziału Cesarskiego Rosyjskiego Stowarzyszenia Technicznego (IRTO) dyplom wyróżnienia. Na szybowcach tych uzyskiwano na holu wysokość do 30 m. Wykonywano na nich loty jeszcze w 1913 r. Następną konstrukcją Rudlickiego był samolot Rudlicki R-I, którego budowę rozpoczęto w 1914 r.
Konstrukcja:
Jednomiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Płaty prostokątne, dwudźwigarowe, kryte płótnem.
Konstrukcja kratownicowa wykrzyżowana linkami.
Usterzenie poziome ze sterem z przodu kadłuba i statecznikiem z tyłu.
Podwozie z płozami jesionowymi i kołami umieszczonymi na wspólnej osi.
Dane techniczne nr 7 (wg [2]):
Rozpiętość- 9 m, długość- 6,3 m, powierzchnia nośna- 18, m2.
Masa własna- 35-45 kg, masa użyteczna- 65 kg, masa całkowita- 100-110 kg.
Prędkość- 36 km/h, doskonałość- 6, opadanie minimalne- 1,5 m/s.
Dane techniczne nr 8 i nr 9 (wg [2]):
Rozpiętość- 9 m, długość- 6,3 m, wysokość- 2,5 m, powierzchnia nośna- 18, m2.
Masa własna- 40-50 kg, masa użyteczna- 65 kg, masa całkowita- 105-115 kg.
Prędkość- 36 km/h, doskonałość- 6, opadanie minimalne- 1,5 m/s.
Galeria
Źródło:
[1] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939”. Wydawnictwo Komunikacji i Łączności. Warszawa 1977.[2] Glass A. ”Polskie konstrukcje lotnicze do 1939”. Tom 1. Wydawnictwo STRATUS. Sandomierz 2004.