W tulskim Biurze Konstrukcji Przyrządów (KBP) pod kierunkiem M. Szipunowa został opracowany nowy pocisk przeciwpancerny powietrze-ziemia noszący nazwę ”Wichr”. Opracowano go specjalnie dla śmigłowca szturmowego Kamow Ka-50 mogącego przenosić 12 takich rakiet. Jego konfiguracja jest bardzo oryginalna. Pocisk jest ogromnie długi i smukły. Jest odpalany z kontenera a dysze silnika marszowego znajdują się w połowie długości kadłuba i zapewniają także jego stabilizację obrotową. Z przodu ulokowano dwa ruchome stery a z tyłu cztery małe powierzchnie stabilizujące. Pocisk ma tandemową głowicę. ”Wichr” posiada rekordową maksymalną prędkość lotu- ok. 600 m/s. Na odległość 10 km pocisk leci 28 s.

Uniwersalność rakiety ”Wichr” polega na możliwości zwalczania tak celów naziemnych jak i powietrznych. Rakieta ma kierowanie kombinowane, w pierwszej fazie lotu jest naprowadzana komendami radiowymi a później w wiązce laserowej utrzymywanej na celu przez system Szkwał. Inną szczególną cechą kompleksu 9K121 jest układ automatycznego śledzenia i podświetlania celu. Po jego zaznaczeniu na monitorze operator może zająć się poszukiwaniem kolejnego obiektu ataku. Istnieje również możliwość równoczesnego naprowadzania na jeden cel dwóch pocisków. Po ustawieniu odpowiedniego przełącznika na pulpicie w kabinie pilota, ”Wichr” działa jako rakieta powietrze-powietrze z radiolokacyjnym zapalnikiem zbliżeniowym. Zwalczać może cele powietrzne lecące z prędkością do 800 km/h (do 600 km/h przy kursach spotkaniowych). Rakiety ”Wichr” mogą przenoszone również przez odrzutowe samoloty szturmowe. Samolot Su-25T wyposażony w celownik Szkwał przenosi dwie belki APU-8 z 16 rakietami ”Wichr” i może ich używać niezależnie od prędkości lotu.

W 1997 r. w przygotowaniu była wersja ”Wichr-M” osiągająca zasięg ponad 10 km. podawane były również o możliwości odpalania ”Wichrów” z wyrzutni samobieżnych. Brak jednak bliższych szczegółów.

W Polsce.

W czasie kieleckiego IV Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w połowie września 1997 r. rosyjska Centrala Handlowa Roswoorużenije zaoferowała Polsce zakup samolotów wielozadaniowych Suchoj Su-39. Miał być konkurentem samolotów wielozadaniowych: amerykańskich McDonnell Douglas F-18 ”Hornet” i Lockheed Martin F-16 ”Fighting Falcon”, szwedzkiego SAAB JAS-39 ”Gripen” oraz francuskiego Dassault-Breguet ”Mirage 2000”. Oferta rosyjska przewidywała montaż samolotów w zakładach PZL-Mielec, a także przekazanie Polsce technologii kierowanych rakiet przeciwpancernych ”Wichr”, które mogłyby być produkowane przez zakłady MESKO w Skarżysku Kamiennej.

Konstrukcja:
Dwustopniowa głowica kumulacyjna.
Kierowanie rakietą kombinowane, w pierwszej fazie lotu jest naprowadzana komendami radiowymi a później w wiązce laserowej utrzymywanej na celu przez system Szkwał.

Dane techniczne 9A4172 ”Wichr” (wg [1]):
Kaliber- 125 mm.
Masa rakiety- 45 kg masa wraz z tubową wyrzutnią- 59 kg.
Prędkość- 610 m/s, zasięg max- ponad 7 km , przebijalność- do 900 mm (plus pancerz reaktywny).

Dane techniczne ”Wichr” (wg [2]):
Długość pocisku- ok. 2750 mm, długość kontenera transportowego- 2870 mm, średnica pocisku- ok. 130 mm.
Masa pocisku- 45,0 kg, masa pocisku w kontenerze transportowym- 59,0 kg, masa głowicy- 8,0 kg.
Prędkość pocisku- 380 m/s, zasięg- 500-10000 m, przebijalność pancerza- 1000 mm.