Wojna w Afganistanie wykazała niedostateczną skuteczność niekierowanych rakiet S-5 kal. 57 mm. Spowodowane było to wpro­wadzaniem nowych środków zwalczania celów powietrznych oraz nowych ro­dzajów obrony biernej pojazdów i obiektów. W związku z czym, w połowie lat 1970- tych, lotnictwa Układu Warszawskiego zaczęły przezbrajać się w znacznie skuteczniejsze rakiety S-8 kal. 80 mm. Mimo pozornie niewielkiej różnicy (kaliber większy o 40%) ładunek bojowy nowej rakiety jest czterokrotnie silniejszy.

Samoloty przenosiły rakiety S-8 w smukłych blokach B-8M1, a śmigłowce w walcowych B-8W20 z płaskim przodem. Ważyły one odpowiednio 160 i 123 kg. Mimo, iż bloki mieściły tylko po 20 rakiet, a śmigłowce zamiast 4-6 UB-32 zabierały tylko 2-4 B-8, to efekty użycia tych ostatnich były o wiele większe. Szacuje się, iż 20 rakiet S-8 daje taki sam skutek, jak 100 rakiet S-5. W krótkim czasie do ich przenoszenia przystosowano prawie wszystkie typy radzieckich samolotów bojowych i śmigłowców. W latach 1990-tych opracowano wyrzutnię B-8W7 z siedmioma prowadnicami, przeznaczone dla lekkich śmigłowców w rodzaju Kamow Ka-60 oraz lekkich samolotów patrolowych, np. SM-92P ”Finist”.

Konstruktorzy z Instytutu Fizyki Stosowanej, twórcy rakiet i ich wyrzutni, znacząco zwiększyli różnorodność głowic, a co za tym idzie i wielostronność zastosowania rakiet. Na uzbrojenie zostało przyjętych ponad 20 różnych odmian rakiet kal. 80 mm. Są to pociski:
- odłamkowo-burzące S-8OF,
- kumulacyjno-odłamkowe S-8A- składa się z ładunku bojowego o działaniu kumulacyjno-odłamkowym, silnika na paliwo stale i statecznika, którego brzechwy otwierają się po wyjściu pocisku z wyrzutni. Pociski S-8A uzbrojone są piezoelektrycznym urządzeniem zapalnikowym o działaniu błyskawicznym,
- odłamkowo-burzące S-80M oraz S-8M1- stanowi rozwój pocisku S-8A. Jest bardziej efektywny przy przebijaniu pancerza (S-8A- 300 mm, S-8M- 400 mm). Ponadto może być uzbrojony urządzeniem zapalnikowym posiadającym urządzenie bezwładnościowe, zwiększające niezawodność zadziałania urządzenia zapalnikowego przy małych kątach uderzenia pocisku w przeszkodę. Konstrukcja ładunku bojowego pocisku S-8A i S-8M zapewnia jego wymuszoną fragmentację. Niekiedy pociski te noszą wspólną nazwę S-8KO lub S-8KO,
- penetrujące S-8B i S-8BM- posiada podkalibrową cześć bojową kal. 68 mm, której ładunek bojowy przewidziany jest na działanie przenikające konstrukcje betonowe i żelazo-betonowe. Pocisk S-8B posiada wmontowany elektromechaniczny zapalnik uderzeniowy działający z opóźnieniem od chwili uderzenia w przeszkodę,
- przeciwpancerne z głowicą tandemową S-8T,
- paliwowo- powietrzne S-8D i S-8D do niszczenia siły żywej i celów nieumocnionych,
- napełnione igłami S-8AS,
- przeciwradiolokacyjne S-8P z dipolami zakłócającymi wyrzucanymi na torze lotu wg założonego programu,
- napełnione paskami folii S-8SE,
- oświetlające S-8O i S-8OM,
- zakłócające S-8P do zakłócania stacji radiolokacyjnych.

Pociski S-8 posiadają zasięg od 1,2 do 3,5 km i części bojowej o masie od 3,6 kg do 7,5 kg. Mogą być odpalane z lotu poziomego (koszącego) lub nurkowego, pod kątem 10-40 stopni. Pociski przeciwpancerno-odłamkowe (kilka modeli) umożliwiają przebicie pancerza 320-400 mm. Ich celność jest większa niż pocisków S-5 wskutek zastosowania stateczników o wymuszonym i blokowanym mechanizmie rozkładania, dzięki czemu nie ma luzów między korpusem, a powierzchniami aerodynamicznymi.

Pociski S-8 stanowią uzbrojenie praktycznie wszystkich typów rosyjskich samolotów i śmigłowców uzbrojonych, np: Mikojan MiG-23, Mikojan MiG-27, Mikojan MiG-29, Kamow Ka-29TB, Kamow Ka-50, Mil Mi-8, Mil Mi-24, Mil Mi-28, Suchoj Su-17, Suchoj Su-20, Suchoj Su-22, Suchoj Su-24, Suchoj Su-25, Suchoj Su-27.

W Polsce:

Rakiet S-8 stanowiły standardowe uzbrojenie samolotów Suchoj Su-22, Mikojan MiG-29 oraz zmodernizowanych w tym celu w Polsce Suchoj Su-20.

Konstrukcja:

Dane techniczne S-8KO (wg [1]):
Długość- 1445 mm, średnica- 80 mm.
Masa głowicy bojowej- 3,6 kg, masa całkowita- 11,65 kg.
Zasięg- 2,0 km.