Początek nowoczesnych sowieckich wojsk rakietowych datuje się na lata 1920-te. W 1923 r. W.A. Artiemjew i N. Tichomirow wykonali pocisk rakietowy, stabilizowany drążkiem i napędzany prochem czarnym. Pocisk miał początkowo zasięg 700 m, później zasięg wzrósł do 1500 m. W 1928 r. powstaje w Leningradzie Laboratorium Gazodynamiczne, które zajmuje się m.in. produkcja pocisków rakietowych i koordynacja prac w innych ośrodkach badawczych. W 1932 r. laboratorium przekształcono w Naukowo-Badawczy Instytut Napędu Odrzutowego. Początkowo projektowano pociski rakietowe wystrzeliwane z moździerza, później skoncentrowano prace na pociskach z własnym napędem. Największym problemem było zapewnienie odpowiedniego paliwa, o stałym spalaniu i dużym impulsie właściwym.

Opracowano dwa typy pocisków kal. 82 mm i 132 mm, stabilizowanych za pomocą stateczników nadkalibrowych (wychodzących poza kaliber pocisku rakietowego). Ostateczny kształt sowieckim pociskom rakietowym nadał zespół w skład którego wchodzili m.in. W. A. Artiemjew, L. E. Szwarc, F. N. Pajda (konstrukcja pocisku, balistyka), A. P. Pawlenko i A. S. Popów (elektryczne urządzenie odpalające). Równolegle opracowano wyrzutnie prowadnicowe, które mogły być montowane na stałych stanowiskach, na samochodach i podwieszane pod skrzydłami samolotów. Pociski rakietowe zostały wprowadzone do uzbrojenia lotnictwa w 1939 r. WWS RKKA używały początkowo tylko pocisków RS-82 kal. 82 mm, o od 1941 r. także RS-132.

W Polsce.

Pociski rakietowe RS-132 znajdowały się na uzbrojeniu samolotów szturmowych Iljuszyn Ił-2 oraz Iljuszyn Ił-10.

Konstrukcja:

Dane techniczne: