Imitator celu powietrznego RM-2 należy do grupy tzw. rożków odbijających fale radiowe, które są używane jako reflektory radarowe umieszczane na obiektach, czyniąc je łatwiejszymi do wykrycia. Rożki odbijające wykorzystują pewne właściwości krótkich fal radiowych: odbijają się od zakrzywionych powierzchni oraz kantów w podobny sposób jak błysk światła odbija się od zaokrąglonych szklanych elementów. Powierzchnie idealnie odbijające fale krótkie są nachylone względem siebie pod kątem 90°. Struktura posiadająca trzy płaskie powierzchnie wzajemnie prostopadłe od których kolejno odbijają się fale, odbija je w kierunku źródła promieniowania. Dzięki ukształtowaniu powierzchnia skutecznego odbicia reflektora o wymiarach rzędu 30 cm wynosi kilka m2.

RM-2 zrzucany był z samolotu i opadał na spadochronie. Pomimo niewielkich rozmiarów posiadał dużą skuteczną powierzchnię odbicia. Używany był jako cel podczas bojowych strzelań przeciwlotniczych zestawów rakietowych.

W Polsce.

Podczas bojowych strzelań rakietowych na poligonach w Związku Radzieckim polscy przeciwlotnicy wielokrotnie odpalali pociski rakietowe do celów latających RM-2:
- 11-12.10.1960 r. odbyły się bojowe strzelania 2 dywizjonu ogniowego 9. Dywizji Artylerii OPK na poligonie rakietowym w Aszułuku w ZSRR. Do imitatora celu RM–2 odpalono, po raz pierwszy w historii Wojsk Obrony Przeciwlotniczej  Obszaru Kraju, pociski rakietowe zestawu SA–75 ”Dwina”,
- w czerwcu i październiku 1962 r. strzelania poligonowe wykonywały dywizjony 1. Brygady Rakietowej OP. Sześć dywizjonów wykonywało strzelania do rożków RM–2 i dwa dywizjony do latających celów Ła–17MM imitujących cele szybkie i na dużych wysokościach.