Podczas wojny październikowej 1973 r. armia izraelska boleśnie przekonała się o możliwościach przeciwpancernych pocisków kierowanych. Przytłaczającą część ogromnych strat zadały jej wojskom pancernym właśnie ppk. Pod wpływem tych doświadczeń podjęto rozważania, dotyczące udoskonalenia własnych ppk. Sprowadzono z USA pociski BGM-71 TOW, a w latach 80-tych zapadła decyzja o wprowadzeniu na uzbrojenie rakiet TOW-2A z tandemowymi głowicami kumulacyjnymi o większej przebijalności i zasięgu zwiększonym o prawie kilometr. Równocześnie rozpoczęto prace nad modernizacją pocisków TOW we własnym zakresie. Odpowiedzialna za całokształt prac firma TAAS przyjęła założenie, ze rakieta ma być w znacznym stopniu kompatybilna z TOW, z możliwością adaptacji już używanych wyrzutni. Jako podstawę do opracowania pocisku przyjęto TOW-2A.

Zachowano zarówno kształt kadłuba pocisku, jak i silnik oraz elementy wykonawcze układu kierowania. Modernizacji poddano kumulacyjne ładunki pocisku, zapewniając im większą skuteczność. Zmieniono układ przekazywania komend z wyrzutni do pocisku. Zamiast metalowego przewodu zastosowano bardzo nowoczesną metodą, w której pocisk jest kierowany modulowaną wiązką laserową emitowaną z wyrzutni. Detektory promieniowania laserowego znajdują się w tylnej części pocisku, dzięki czemu można było zachować niezmienioną konfigurację głowicy bojowej. Takie rozwiązanie gwarantuje większą odporność na naturalne i sztuczne zakłócenia sygnałów kierujących, choć równocześnie utrudnia podświetlanie celu z wysuniętych przed wyrzutnię stanowisk. Zmodernizowana wyrzutnia może być zaopatrzona w lekki celownik nocny o wysokich parametrach.

Nowy zestaw otrzymał nazwę MAPATS (Man Portable Anti Tank System- przenośny system ppanc.) i został przyjęty na uzbrojenie armii Izraela w drugiej połowie lat 80-tych. Może razić cele osłonięty pancerzem reaktywnym. Jego słabą stroną są znaczne rozmiary i masa wyrzutni, co powoduje, że najlepiej nadają się do instalowania na pojazdach i śmigłowcach. Również prędkość lotu znacznie ustępuje osiąganej przez najnowsze ppk o podobnym zasięgu.

Firma Rafael podjęła się opracowania następcy pocisku TOW dla śmigłowców AH-1 ”Cobra”. Prawdopodobnie chodziło początkowo o opracowanie stabilizowanego bloku przyrządów celowniczych z laserowym wskaźnikiem celu, umożliwiającego odpalanie ze śmigłowców pocisków MAPATS. Takie rozwiązanie było, najprostsze, ale też dalekie od optymalnego. MAPATS jest jednak niezbyt szybki i odpalający rakiety śmigłowiec jest przez to nadmiernie narażony na ogień artylerii plot.

W Polsce.

W 1994 r. podczas Międzynarodowego Salonu Przemysłu Obronnego w Kielcach był prezentowany przeciwpancerny kierowany pocisk rakietowy MAPATS, który był oferowany dla Wojska Polskiego. Rozważane było wprowadzenie pocisków tego typu jako uzbrojenie śmigłowca PZL W-3 ”Sokół”. W 1996 r. zapotrzebowanie na przeciwpancerne pociski kierowane dla samych tylko śmigłowców PZL W-3 ”Huzar” oceniane było na 3000 egz.

Konstrukcja:
Silnik startowy nadaje rakiecie prędkość 70 m/s i jest odrzucany w odległości ok. 8 m od wyrzutni.

Dane techniczne MAPATS (wg [4]):
Długość pocisku- 1450 mm, średnica pocisku- 148 mm.
Masa wyrzutni- 66 kg, masa pocisku- 29 kg.
Prędkość- 315 m/s, zasięg- 65 do 5000 m.
Przebijalność pancerza- 850 mm.