PZL-140 ”Orlik 2000” (inna nazwa "Orzeł") to projekt samolotu dyspozycyjnego z ciśnieniową kabiną, opracowany przez mgr. inż. Andrzeja Frydrychewicza przy wykorzystaniu komponentów z PZL-130TC-1: zespołu napędowego, podwozia, skrzydeł, dolnej części kadłuba, usterzenia poziomego i steru kierunku. Ciśnieniowa kabina miała uniezależniać PZL-140 od warunków meteorologicznych.

W 1993 r., kiedy rozpoczynano projekt, istniały tylko 2 typy już użytkowanych samolotów tej klasy. Samolot był ofertą dla polskich ludzi interesu i był początkowo opracowywany wg założeń uzgodnionych z partnerem z USA- firmą Cadmus Corp. W 1996 r. PZL Warszawa-Okęcie przewidywała ukończenie projektu wstępnego, wykonanie makiety i badań tunelowych, dokumentacji technicznej i budowę 2 prototypów na lata 1996-1998, a gotowość do produkcji seryjnej na 2000 r. Przewidywano opracowanie wersji standardowej (7 osób), luksusowej (5 osób), transportowej (2 osoby + 700 kg ładunku) oraz wersji do zadań specjalnych (sanitarnych, retranslacji, fotogrametrii, sztabowych), a w przyszłości skonstruowanie skrzydeł o większym wydłużeniu.

Konstrukcja:
Dolnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 2 osoby, i pasażerów- 5.
Płat o konstrukcji metalowej, jednoczęściowej, jednodźwigarowy, z wingletami.
Kadłub półskorupowy, metalowy, nabudowany na dolnej części struktury kadłuba samolotu PZL-130TC, wnętrze ciśnieniowe. Kabina zakryta, ciśnieniowa.
Usterzenie klasyczne, metalowe.
Podwozie trójkołowe z kołem przednim, chowane w locie.

Wyposażenie- przyrządy VFR/IFR, pilot automatyczny.

Dane techniczne PZL-140 (wg [1]):
Rozpiętość- 11,5 m, długość- 11,4 m, wysokość- 4,2 m, powierzchnia nośna- 18,0 m².
Masa własna- 2000 kg, masa startowa max- 3400 kg.
Prędkość przelotowa- 450 km/h, prędkość minimalna- 135 km/h, pułap- 10000 m, zasięg- 2500 km.