Ok. 1969 r. w WSK PZL Warszawa-Okęcie został opracowany projekt samolotu rolniczego PZL-108, który miał być wykonany przez WSK PZL Mielec. W tym samym czasie młodzi konstruktorzy z PZL Okęcie- Andrzej Frydrychewicz i Andrzej Kardymowicz opracowali konkurencyjny projekt, realizowany w wolnych chwilach, oznaczony PZL-110 "Kruk 2T". Samolot został opracowany w nowoczesnym układzie silnik- zbiornik- pilot. Szerokość robocza miała wynosić ok. 35 m, udźwig chemikaliów- 2000 kg. Przewidziano nowatorskie rozwiązanie ważenia chemikaliów w zbiorniku, w miejsce powszechnie stosowanego pomiaru objętościowego. Zbiornik, dzięki swej konstrukcji, umożliwiał użycie zbrylonych, zawilgoconych (składowanych w pryzmach na placach) chemikaliów niskiej jakości, używanych wówczas powszechnie w krajach RWPG. Aby uzyskać dobrą widoczność z kabiny, umieszczono ją wysoko, ponad kratownicą kadłuba. Miał być napędzany silnikiem ASz-62IR o mocy 736 kW (1000 KM).

Polska komisja konkursowa nie wybrała jednak żadnego z tych projektów. O opinię poproszono biuro konstrukcyjne Olega K. Antonowa z Kijowa. Biuro to zaproponowało, aby do realizacji skierować samolot "Kruk 2T", ale napędzany silnikiem turbośmigłowym TWD-10 i wyposażony w podwozie z kołem przednim. Opracowano został nowy projekt samolotu rolniczego PZL M14, którego produkcję planowano uruchomić w WSK PZL Mielec. Głównym konstruktorem został mianowany inż. Adam Borowski, natomiast w skład biura konstrukcyjnego weszli inżynierowie z Mielca i Okęcia. Wersja produkcyjna była bardzo podobna do "Kruka 2T".

Ostatecznie, zamiast PZL M14 do produkcji wszedł odrzutowy samolot rolniczy PZL M15 wg koncepcji radzieckiego inż. Riamira A. Izmajłowa.

Konstrukcja.
Jednomiejscowy dolnopłat zastrzałowy o konstrukcji metalowej.
Kabina zakryta.
Podwozie klasyczne stałe.