Proponowanym następcą samolotu bombowego PZL-37 ”Łoś” miał być PZL-49 ”Miś”. Projekt opracował inż. Jerzy Dąbrowski przy współpracy inż. Piotra Kubickiego w PZL. Prace nad projektem rozpoczęto na początku 1937 r. Podstawowym kierunkiem rozwoju było poprawienie osiągów, zwłaszcza prędkości lotu przez zwiększenie mocy zespołu napędowego oraz poprawienie aerodynamiki płatowca. Wzmocnieniu uległo uzbrojenie obronne. W konstrukcji płatowca wykorzystano ok. połowy elementów pochodzących z PZL-37. Kadłub został nieco wydłużony. Aby poprawić opływ, linię grzbietową kadłuba zastosowano bez uskoku dla tylnego górnego stanowiska k.m. Wieża grzbietowa oraz kołyska podkadłubowa były wysuwane tylko na czas akcji bojowej.

W listopadzie 1938 r. PZL-49 ”Miś” znajdował się w fazie opracowania projektu. Prace nad projektem przebiegały powoli bowiem biuro konstrukcyjne PZL jako priorytet traktowało wówczas projekty samolotów myśliwskich. Latem 1939 r. zaakceptowano makietę użytkową PZL-49. Umożliwiło to ukończenie projektu konstrukcyjnego. Wobec przewidywanego zaangażowania Jerzego Dąbrowskiego przy projekcie myśliwca PZL-55 (PZL-62) kierownictwo zespołu miał objąć inż. Piotr Kubicki. Latem 1939 r. pierwsze elementy dwóch prototypów znajdowały się na warsztacie. Oblot prototypu spodziewany był w pierwszych miesiącach 1940 r. Przewidywano, że produkcja seryjna podjęta będzie w 1941 r. przez PZL WP-2 w Mielcu, gdzie miało powstać również biuro konstrukcyjne. Dalsze prace przerwała wojna. Dokumentacja została zniszczona we wrześniu 1939 r. Przyszłość samolotu PZL-49 ”Miś” była jednak raczej wątpliwa, ponieważ gen. Zając planował zaniechać rozbudowy średniego lotnictwa bombowego.

Konstrukcja:
Dolnopłat o konstrukcji metalowej. Załoga- 4 osoby.
Płat o obrysie trapezowym z eliptycznymi końcówkami, trójdzielny, duralowy, kryty blachą, w części środkowej dwudźwigarowy, części zewnętrzne konstrukcji kesonowej typu PZL. Płat wyposażony w słoty i klapy krokodylowe.
Kadłub o przekroju owalnym, konstrukcji półskorupowej z duralu, kryty blachą. Kabiny zakryte. Stanowisko tylnego strzelca z obrotową wieżą elektrycznie wysuwaną i chowaną w kadłub. Tylne dolne stanowisko strzeleckie w postaci wysuwanej gondoli (tzw. kołyski).
Usterzenie konstrukcji metalowej, kryte blachą. Usterzenie pionowe podwójne.
Podwozie klasyczne chowane w locie.

Uzbrojenie- 1 ruchome działko Hispano-Suiza typ 404 kal. 20 mm (wg [2]- działko Oerlikon lub Hispano kal. 37 mm) lub 4 karabiny maszynowe w grzbietowej wieży obrotowej. Stanowisko dolne w gondoli wysuwanej pod wpływem masy strzelca (było wzorowane na modelu wypróbowanym w samolotach PZL-42 i PZL-46) z 2 karabinami maszynowymi oraz stanowisko przednie, również z 2 karabinami maszynowymi. Udźwig bomb- 2200 kg, max- 3000 kg (wg [2]- 2500 kg).

Napęd- 2 silniki (prawdopodobnie) w układzie podwójnej gwiazdy Bristol ”Hercules II” o mocy startowej 949 kW (1290 KM) i maksymalnej 810-846 kW (1100-1150 KM), moc wg [2]- nominalna- 846 kW (1150 KM), max- 1011 kW (1375 KM). Wg [4] samolot miał posiadać silniki PZL/Bristol ”Hercules” o mocy 810-1030 kW (1100-1400 KM) lub, dla wersji eksportowej, Gnôme-Rhône 14N50/51 podobnej mocy.

Dane techniczne PZL-49, przybliżone (wg [1]):
Rozpiętość- 18,2 (wg [2]- 18,0) m, długość- 14,4 (wg [2]- 14,3) m, wysokość- (wg [2]- 4,8) m, powierzchnia nośna- 53,0 (wg [2]- 53,5) m2.
Masa własna- 6250 kg, masa użyteczna- (wg [2]- 4250) kg, masa użyteczna max- 5250 kg, masa całkowita- (wg [2]- 10500) kg, masa całkowita max- 11500 kg.
Prędkość max- 520 km/h, zasięg- 2000 km, zasięg max- 3000 km.