Kierownik Katedry Mechaniki Lotu i Budowy Płatowców Politechniki Warszawskiej prof. inż. Gustaw Mokrzycki, poszukując nowych kierunków rozwoju samolotu, zainteresował się pomysłem bezogonowca, gdy niemiecki konstruktor A. Lippisch uzyskał zachęcające wyniki ze swym samolotem "Delta”. W latach 1932- 1933 prof. G. Mokrzycki, przy współudziale inż. Wacława Zaremby, zaprojektował bezogonowiec chcąc praktycznie udowodnić jego stateczność podłużną. Koszty budowy prototypu pokryła Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, a budowę zrealizowały Państwowe Zakłady Lotnicze. Samolot otrzymał oznaczenie PZL-22.

Prototyp został zbudowany w latach 1933- 1934. W 1934 r. prototyp był gotów. Władze nie zezwoliły na oblot argumentując tym, że zbyt wysokie położenie kabiny nie zapewnia równowagi samolotu podczas rozbiegu. (Wg [4]- pierwsze próby kołowania wykazały trudności w ma­newrowaniu po lotnisku, a próba rozbiegu i oderwa­nia się od ziemi zakończy­ła się całkowitym niepo­wodzeniem. Samolot mimo dalszych przeróbek nigdy nie wzniósł się w powie­trze. Natomiast wg [5]- nigdy nie było żadnych prób manewrowania po lotnisku, prób rozbiegu itp. Nigdy nie było prób oderwania się od ziemi lub latania. Nie było też przeróbek samolotu. Mo­del samolotu był badany w tunelu aerodynamicznym i wykazywał do­skonałą stateczność).

Samolot po przeniesieniu PZL z Mokotowa na Okęcie prawdopodobnie pozostał na lotnisku mokotowskim i tam uległ kasacji. Przyjęty układ, jak rów­nież zastosowany do napę­du silnik nie należały do szczęśliwie dobranych. Konstrukcja ta, nazwana wówczas przez złośliwych pełzającą skrzynią, sta­nowiła jednak pierwszą próbę budowy latającego skrzydła w Polsce. Wcześniej były wybudowane i wykonywały loty polskie szybowce bezogonowe. W latach 1937- 1938 na Politechnice Warszawskiej z inicjatywy prof. Mokrzyckiego został zaprojektowany następny samolot bezogonowy SSS.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej, w układzie wolnonośnego bezogonowca.
Płat trapezowy o krawędzi spływu bez skosu, niedzielony, drewniany, dwudźwigarowy, do drugiego dźwigara kryty sklejką, w tylnej części płótnem. Lotki pracujące jednocześnie jako stery wysokości.
Kadłub o płaskich ścianach bocznych, spawany z rur stalowych, kryty sklejką i płótnem. Kabina odkryta, osłonięta z przodu wiatrochronem. Owiewka za głową pilota przechodziła w górną część usterzenia pionowego.
Ster kierunku z aerodynamicznym obciążeniem rogowym. Rolę statecznika pionowego spełniał tył kadłuba.
Podwozie czterokołowe w długim oprofilowaniu, krytym sklejką, stałe. Koła przednie amor­tyzowane gumą. Koła tylne o małej średnicy, sterowane.

Silnik- rzędowy, chłodzony powietrzem, czterocylindrowy De Havilland "Gipsy Major III” o mocy kW (120 KM) i mocy startowej 96 kW (130 KM). Wg [4]- następnie zaś był próbowany z silnikiem Menasco o mocy 110 kW (150 KM).
Osłona silnika z blachy aluminiowej. Śmigło dwułopatowe, drewniane, stałe Szomański. Zbiornik paliwa w kadłubie.

Dane techniczne PZL-22 (wg [3]):
Rozpiętość- ok. 11 m, długość- ok. 5 m, wysokość- ok. 2 m, powierzchnia nośna- ok. 17 m².
Masa własna- ok. 380 kg, masa użyteczna- ok. 120 kg, masa całkowita- ok. 500 kg.