W ostatnich miesiącach pokoju przed wybuchem II wojny światowej we władzach polskiego lotnictwa wojskowego powstała koncepcja budowy trzech typów lekkich samolotów myśliwskich napędzanych takim samym francuskim silnikiem gwiazdowym typu Gnôme-Rhône 14M ”Mars”, różniących się jednak przeznaczeniem, osiągami i własnościami lotnymi. Pierwszy z nich miał być szybkim samolotem pościgowym, o dużej prędkości maksymalnej. Drugi myśliwiec miał służyć do obrony miast i większych obiektów przemysłowych i jako taki miał się charakteryzować przede wszystkim dużą prędkością wznoszenia i zwrotnością. Trzeci typ miał stanowić próbę połączenia cech obu poprzednich maszyn, z naciskiem wszakże na wznoszenie i zwrotność. Oprócz napędu cechą wspólną wszystkich trzech samolotów miało być uzbrojenie, złożone z 4 karabinów maszynowych. Dodatkowo oczekiwano niskich kosztów budowy i eksploatacji.

W połowie (wg [5]- w kwietniu, wg [6]- w marcu) 1939 r. konstruktorzy inż. Zygmunt Jabłoński i inż. Kazimierz Nowicki rozpoczęli w Podlaskiej Wytwórni Samolotów pracę nad projektem lekkiego samolotu myśliwskiego PWS-42 przeznaczonego do zwalczania bombowców przeciwnika. Główną cechą miała być duża prędkość w locie poziomym. Konstrukcja płatowca była lekka, prosta w budowie i tania. Konkurencyjnymi projektami były RWD-25 i PZL-45 ”Sokół”. W lecie 1939 r. w budowie była makieta. W chwili wybuchu II wojny światowej prace znajdowały się w fazie opracowania projektu konstrukcyjnego. Gotowe były rysunki drewnianego płata i łoża silnikowego. Przewidywano, że pierwszy prototyp zostanie oblatany w lecie 1940 r. Niestety, wybuch wojny przerwał dalszy rozwój projektu.

Dokumentację projektu zdobyli Rosjanie we wrześniu 1939 r., podając obecnie, że samolot nosił oznaczenie PWS-46, co pozostaje w sprzeczności z całą znaną polską dokumentacją.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy o konstrukcji drewnianej. Pokrycie stanowiła sklejka laminowana warstwą folii aluminiowej. Ten sposób pokrycia nadawał drewnu cechy konstrukcji metalowej, niewrażliwej na wpływy atmosferyczne. Ponadto gładka powierzchnia znacznie zmniejszała opór aerodynamiczny.
Płat trapezowy, trójdzielny, drewniany, dwudźwigarowy, kryty sklejką laminowaną folią aluminiową, wyposażony w klapy. Wg [1]- płat kesonowy tworzyły ścianki i listwy sosnowe z podobnym pokryciem sklejkowym.
Kadłub półskorupowy, zbudowany był ze sklejkowych segmentów dwukrzywiznowych, laminowanych folią aluminiową. Rozważano wariant z kadłubem kratownicowym, spawanym z rur stalowych. Kabina zakryta.
Usterzenie drewniane.
Podwozie chowane w locie, początkowo rozważano jako stałe. Jednogoleniowe typu Avia.

Uzbrojenie- 4 stałe karabiny maszynowe PWU FK wz 36 kal. 7,92 (wg [6]- 7,7) mm w skrzydłach ( wg [5] i [6]- dwa w skrzydłach i dwa na kadłubie).

Silnik- w układzie podwójnej gwiazdy Gnôme-Rhône 14M7 ”Mars” o mocy maksymalnej 537 kW (730 KM), mocy nominalnej 485 kW (660 KM) oraz mocy startowej 471 kW (640 KM).

Dane techniczne PWS-42 (wg [5]):
Rozpiętość- ok. 9,0 m, długość- ok. 7,1 m, wysokość- ok. 2,4 m, powierzchnia nośna- ok. 16,0 m².
Masa własna- (wg [6]- 1450) kg, masa użyteczna- (wg [6]- 450) kg, masa całkowita- ok. 1900 kg.
Prędkość max- 520 km/h, prędkość przelotowa- 380 km/h, prędkość minimalna- 100 km/h, wznoszenie- ok. 9 m/s, pułap- ok. 8000 m, zasięg- 750 km.