W 1978 r. rozpoczęto realizację w Zespole Naukowo-Badawczym Lotniczych Konstrukcji Kompozytowych w Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej wydziału MEiL Politechniki Warszawskiej program ULS (Ultralekkie Szybowce i Motoszybowce). Kierownikiem programu ULS był dr inż. Roman Świtkiewicz. Pierwszą konstrukcją był doświadczalny ultralekki szybowiec szkolny ULS-PW (wg [3]- oznaczony PW-1 ULS). Zbudowano tylko prototyp, który został oblatany 21.09.1981 r. Masa własna tej konstrukcji odpowiadał masie lekkiego pilota (55 kg), jednocześnie spełniając wymogi stawiane szybowcom. Szybowiec był holowany za samochodem i za samolotem. Stwierdzono możliwość powiększenia doskonałości nawet do ok. 23.

Obecnie przechowywany na wydziale MEiL Politechniki Warszawskiej, jest podwieszony pod sufitem kreślarni Zakładu Samolotów i Śmigłowców.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji z kompozytu szklano- epoksydowego.
Skrzydła konstrukcja jednodźwigarowa z jednoobwodowym keso­nem przednim. Ścianka dźwigara i keson o strukturze prze­kładkowej z wypełniaczem piankowym, pasy dźwigara wyko­nane z kompozytu zbrojonego włóknem ciągłym (rowingiem). Część spływowa skrzydła kryta płótnem. Żebra części spływowej kompozytowe w rozwiązaniu kratownicowym. Listwa spływu kompozytowa o przekroju zamkniętym. Lotki w kształcie płaskich płytek o strukturze przekład­kowej z wypełniaczem piankowym. Na koń­cach skrzydeł odejmowane podpórki, wykonane z rurki duralowej. Zastrzały z rur duralowych z owiewkami profilowymi z kompozytu.
Kadłub zbudowany z dwóch płaskich bocznych ścianek zam­kniętych w jednoobwodową rurę o stałej szerokości 150 mm. Ścianki kadłuba o strukturze przekładkowej z wy­pełniaczem piankowym, na­roża kadłuba zbrojone włóknem ciągłym (rowingiem). W płaszczyźnie zastrzałów oraz w nosku kadłuba trzy główne wręgi okuciowe, przejmujące obciążenia od skrzydeł i za­strzałów. Zaczep holowniczy SZD-IIIA56 zamocowany w przedniej części kadłuba. Fotel pilota rozpoczynający się od przodu kadłuba wykonany jako element integralny o strukturze przekład­kowej z wypełniaczem piankowym, przy­klejony do kadłuba i obudowany nie pracującymi ścian­kami.
Podwozie płozowe. Płoza główna kompozytowa o strukturze przekładkowej, dosztywniona i zabezpieczona od spodu cienką listwą je­sionową. Płoza ogonowa o strukturze przekładkowej z kompozytu w układzie belki wysięgniko­wej.
Usterzenia klasyczne, wolnonośne. Stateczniki poziomy i pionowy mają konstrukcję powło­kową. Powłoki o strukturze laminarnej, podparte wy­pełniaczem komórkowym z kompozytu szklano- epoksydowego. Ścianki zamykające o przekroju ceowym podparte wypeł­niaczem piankowym. Ster wysokości kryty płótnem, żeberka kompozytowe, keson steru w postaci prostokątnej rury o strukturze przekładkowej z wypełniaczem piankowym. Ster kierunku w całości o strukturze przekładkowej z wypełniaczem pianko­wym.

Wyposażenie- podstawowe przyrządy VFR.

Dane techniczne ULS-PW (wg [4]):
Rozpiętość- 10,9 (na rysunku- 10,87) m, długość- 5,45 m, wysokość- 1,5 m, powierzchnia nośna- 12,7 (wg [5]- 12,65) m².
Masa własna- 57 (wg [5]- 51,9) kg, masa całkowita- 125 kg.
Prędkość dopuszczalna- 126 km/h, prędkość minimalna- 40 km/h, doskonałość max- 16 przy prędkości 52 km/h, opadanie minimalne- 0,85 m/s przy prędkości 46 km/h.