Kolejną konstrukcją powstałą w Zespole Naukowo-Badawczym Lotniczych Konstrukcji Kompozytowych w Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej wydziału MEiL Politechniki Warszawskiej, kierowanym przez dr. inż. Romana Świtkiewicza, był dwumiejscowy szybowiec szkolny PW-3 ”Bakcyl”. Ponieważ szybowiec miał przede wszystkim służyć szkoleniu podstawowemu za wyciągarką, w akrobacji podstawowej oraz do lotów na termice, przy możliwości startu z lin gumowych, starano się o uzyskanie możliwie małej masy własnej. ”Bakcyl” był najlżejszym szybowcem dwumiejscowym na świecie, jego masa jest niższa niż w przypadku wielu szybowców jednomiejscowych!

Szybowiec został wykonany z laminatu szklano-epoksydowego przede wszystkim w oparciu o krajowe komponenty. Realizację projektu rozpoczęto w oparciu o środki własne Zespołu Technologii Lotniczych Konstrukcji Kompozytowych, a pod koniec budowy prototypu Departament Programowania i Organizacji Badań Ministerstwa Edukacji Narodowej utworzył specjalny jednostkowy program badawczo-rozwojowy finansujący dalsze prace, w tym bardzo kosztowne próby w locie. Zbudowany został w jednym tylko egzemplarzu, na którym zostały przeprowadzone zarówno naziemne próby wytrzymałościowe jak i próby w locie. Prace projektowe rozpoczęto na początku 1986 r. W połowie 1986 r. przystąpiono do budowy foremników skrzydeł, kadłuba i usterzenia, a na początku 1987 r. rozpoczęto wykonywanie pierwszych zespołów szybowca oraz metalowych elementów okuć i układów sterowych. W pracach nad konstruowaniem i budową prototypu brał udział cały Zespół TLKK pod kierownictwem dr. inż. Romana Świtkiewicza

Dotychczasowe doświadczenia zdobyte przy konstruowaniu szybowców ULS-PW i PW-2 ”Gapa” były niewystarczające w przypadku ”Bakcyla”, i przed konstruktorami stanęła konieczność rozwiązania wielu problemów wynikających ze znacznie większego skomplikowania konstrukcji: nowe skrzydło, zakryta i dwumiejscowa kabina, centralne wręgi nośne, podwozie o znacznie większym obciążeniu, zdwojony układ sterowania to tylko niektóre z nich. Zachowano sprawdzony w poprzednich konstrukcjach ogólny układ konstrukcyjny zastrzałowego górnopłata z belką ogonową o niewielkim przekroju, usterzeniami o profilu płaska płytka oraz hamulcami aerodynamicznymi w postaci owiewek obracanych na zastrzałach.

Prototyp został oblatany 14.08.1988 r. (wg [4]- 14.08.1989 r.) w Bielsku-Białej. Próby w locie wykazały poprawne i bezpieczne właściwości pilotażowe. Po zakończeniu cyklu prób państwowych, szybowiec przekazano do nowo utworzonego Aeroklubu Bieszczadzkiego w Lesku, korzystającego z reaktywowanego przedwojennego szybowiska w Bezmiechowej. W 1990 r. przebywający w Polsce piloci z Australii po zapoznaniu się z ”Bakcylem” rozważali możliwość zakupienia kilku szybowców do szkolenia.

Na szybowcu ”Bakcyl” sprawdzano ogólną koncepcję motoszybowca PW-4 ”Pelikan”.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy zastrzałowy górnopłat o konstrukcji z kompozytu szklano-epoksydowego.
Skrzydło dwudzielne, o obrysie prostokątnym z trapezowymi końcówkami i ujemnym skosem. Konstrukcja jednodźwigarowa, z jednoobwodowym kesonem i pasami dźwigara zbrojonymi rovingiem. Ścianka dźwigara i pokrycie kesonu laminatowe, żebra kompozytowe o konstrukcji kratowej i przekroju omegowym. Pokrycie w partii zadźwigarowej płócienne. Lotki typu Friese, laminatowe z kesonem i częścią spływową krytą płótnem. Zastrzały wykonane z rur duralowych z laminatowymi owiewkami obracanymi o 90° spełniające funkcję hamulców aerodynamicznych (wg [4]- hamulce aerodynamiczne płytowe, wysuwane z górnych powierzchni skrzydeł).
Kadłub o konstrukcji skorupowej z kompozytu szklano-epoksydowego. Technologicznie podzielony na część przednią z kabiną z miejscami w tandem i tylną w postaci belki o przekroju kwadratowym. Część przednia o konstrukcji półskorupowej z usztywnieniem litych skorup laminatowych za pomocą pasów wykonanych z rovingu, szeregu wręg, podłużnic i integralnych foteli pilotów wklejonych na stałe. Tylna belka kadłubowa o konstrukcji ściankowo-pasowej uzupełnionej wręgami i podłużnicami o strukturze przekładkowej. Wręgi nośne sklejkowo-kompozytowe, ze stalowymi okuciami mocowanymi pasowanymi sworzniami. Zaczep przedni do lotów holowanych i dolny do startu za wyciągarką oraz hak do startu z lin gumowych. Kabina zakryta.
Usterzenie klasyczne o konstrukcji kratownicowej, na bazie profilu płaska płytka, pokrycie sterów i stateczników płócienne. Statecznik konstrukcji dwudźwigarowej z dźwigarami rurowymi. Usterzenie pionowe o obrysie trapezowym w postaci kratownicy, statecznik na stałe związany z belką ogonową, kryte w całości płótnem.
Podwozie stałe z kołem głównym i płozą przednią. Płoza przednia sklejkowo-kompozytowa, na końcu belki ogonowej umieszczona jest ochronna podpórka.

Wyposażenie- tablica przyrządów tylko w przedniej kabinie. Radiostacja UKF typu RS-6101.

Dane techniczne PW-3 (wg [2]):
Rozpiętość- 14,65 m, długość- 7,25 (wg [4]- 6,9) m, wysokość- 2,5 m, powierzchnia nośna- 17,5 m².
Masa własna- 220 (wg [4]- 240) kg, masa użyteczna- 200 kg, masa całkowita max- 420 (wg [4]- 440) kg.
Prędkość dopuszczalna- 180 km/h, prędkość optymalna- (wg [4]- 67) km/h, prędkość minimalna- 54 (wg [4]- 55) km/h, doskonałość max- 20 (wg [4]- 20,5) przy prędkości 80 (wg [4]- 67) km/h, opadanie minimalne- 0,95 m/s przy prędkości 65 km/h.