W kwietniu 2005 r. rozpoczęto w Katedrze Samolotów i Silników Lotniczych Politechniki Rzeszowskiej, pod kierunkiem naukowym prof. Marka Orkisza, prace nad projektem i budową BOL- Bezpilotowego Obiektu Latającego (nośnika), mogącego stanowić podstawę do dalszych badań nad technologią BOL. Ze względu na naukowo-edukacyjny charakter projektu, już na samym jego początku postanowiono, że powstanie on w układzie niekonwencjonalnym. Osobą odpowiedzialna za projekt był mgr inż. Tomasz Maik.

Samolot bezpilotowy PRz-1 prezentuje zupełnie nowe podejście do konstrukcji małych BAL. Wykorzystując nośność wirową posiada niespotykaną w tej klasie rozpiętość prędkości i zwrotność. Pozwala to powierzać mu zadania dotychczas zarezerwowane dla dużo droższych bezpilotowych śmigłowców. Wyróżniającą w tej klasie bezpilotowców cechą PRz-1 jest jego modułowość. W ciągu krótkiego czasu, wymieniając tylko moduł ładunkowy, można zupełnie zmienić jego przeznaczenie.

PRz-1 korzysta ze specjalnie opracowanego płata kołowego, który pozwala latać z bardzo małymi prędkościami. Unikalna koncepcja powoduje, że samolot jest niebywale zwrotny, a do startu i lądowania potrzebuje niewiele przestrzeni, co może być wykorzystywane do misji w bardzo trudnym terenie, na małych wysokościach. Dodatkowym atutem jest to, że PRz-1 jest mniej wrażliwy na podmuchy wiatru od innych maszyn w tej klasie. Samolot zbudowany jest z kompozytów i tworzyw polimerowych. Dzięki temu jest bardzo odporny na uszkodzenia.

Samolot PRz-1, dzięki swojej uniwersalności może być wykorzystywany zarówno w misjach cywilnych jak i wojskowych: do badania atmosfery, zwiadu pogodowego, ochrony środowiska, monitoringu dróg, granic, obiektów chronionych, nadzorowania obiektów w ruchu (np. konwojów) i rozpoznania.

PRz-1 miał zostać wyposażony w układy autonomicznego sterowania i przekazu danych. Pozwoliłyby one na w praktyce nieograniczone wytyczanie tras (wg koordynat GPS), ich modyfikacje w locie, autonomiczny start i lądowanie oraz przekaz danych na dystansach do 20 km. Przy misjach wykorzystujących supermanewrowe własności samolotu ładunek powinien być ograniczony do 2 kg, lecz można go zwiększyć do ok. 3 kg.

Pod koniec 2005 r. próby w locie przechodził latający demonstrator technologii, natomiast prototyp PRz-1 gotowy był do pierwszego lotu. Dalsze prace nad rozwojem konstrukcji prowadzone były w firmie Trigger-Composites. Do kwietnia 2010 r. powstało 7 egzemplarzy w różnych wersjach i w różnych rozmiarach (od 0,8 m średnicy do 1,8 m średnicy). Samoloty latają bardzo niezawodnie, w ciągu kilkuletniego programu nie stracono ani jednego w wyniku wypadku czy awarii w powietrzu.

Konstrukcja:
Górnopłat o konstrukcji kompozytowej.
Płat o obrysie kołowym.
Podwozie w układzie klasycznym, stałe.

Silnik- tłokowy, napędzający śmigło ciągnące.

Wyposażenie elektroniczne- zamontowane w kadłubie.
Wyposażenie zadaniowe- montowane na specjalnych zaczepach pod kadłubem, zakryte osłoną aerodynamiczną. Dzięki takiemu rozwiązaniu możliwe jest stosowanie ładunków o nietypowych rozmiarach.

Dane techniczne PRz-1 (wg [2]):
Rozpiętość- 1,8 mm, długość- 2,45 m.
Masa startowa- 14 kg, masa ładunku- 2-3 kg.
Prędkość max- ok. 100 km/h, prędkość minimalna- 15-30 km/h, promień działania- do 20 km, czas lotu- 2,5 h.