W 1908 lub 1909 r. Adama Ostoji-Ostaszewskiego opracował we Wzdowie pro­jekt pionowzlotu odrzutowego ”Stibor 3”, który miał stanowić rozwinięcie koncepcji zarysowanych w projekcie ”Stibor 2”. Mógł zachowywać układ konwencjonalnego samolotu. Zaopatrzono go jednak w maszynę pneumatyczną, umieszczoną w kadłubie. Jej dysze znajdowały ujście w dolnej płaszczyźnie skrzydeł. Silnik spalinowy napędzający śmigło pcha­jące mógł równocześnie sprężać powietrze w cylin­drze maszyny pneumatycznej. Uchodzące z niej dy­szami pod płatem strumienie powietrza miały podwyższać wydajność powierzchni nośnych płata stałe­go i umożliwiać realizację lotu pionowego lub bardzo krótkiego startu i lądowania.

Podczas pobytu we Francji i w Wielkiej Brytanii Ostaszewski zabiegał o wykonanie tego projektu. Prasa polska donosiła, że we Francji zamierzał spo­tkać się z braćmi Wright. Równocześnie w Wielkiej Brytanii (w majątku jednego ze swych krewnych) i we Francji zamierzał też podjęcie budowy 2 samolotów własnej konstrukcji. Mimo pochlebnej wzmianki o jego planach zamieszczonej w Daily Graphic, w braku zainteresowania zrezygnował. Ograniczył się do zaprezentowania swego samolotu pneumatycz­nego, jak określał "Stibora 3" Towarzystwu Królew­skiemu w Londynie i krakowskiej Akademii Umiejęt­ności, szeroko ją popularyzował, wierząc, że jego aparat utoruje nowe drogi rozwoju techniki lotniczej.