Po wykonaniu prób z modelem latającym (od 1892 r. począwszy) Adam Ostoja-Ostaszewski w 1908 r. opracował projekt pionowzlotu odrzutowo- wirnikowego "Stibor 2". Stanowił kombina­cję pionowzlotu odrzutowego, którego ciąg ku górze uzyskiwany był bezpośrednio przez wyrzucanie w kierunku przeciwnym do kierunku lotu pionowego strumienia powietrza z dysz wylotowych silnika pneumatycznego z pionowzlotem wirnikowym, w którym ciąg ku górze wytwarzał wirnik. Aparat dysponował oddzielnym napędem do lotu pionowego (silnik pneumatyczny i czterołopatowy wirnik) i poziomego (śmigło ciągnące), a mocy napędowych dla uzyskania siły nośnej i napędowej dostarczać miała siła mięśni rąk i nóg pilota.

Wirnik pełnić miał rów­nież rolę spadochronu, a kierowanie lotem realizo­wane było- jak pisał Ostaszewski według znanych już zasad. Realizację "Stibora-2" podjęto we Wzdo­wie. Z całą pewnością wykonano wirnik. Łopaty- skrzydła miały jednocześnie wykonywać ruch wirowy i wiosłowy. Konstrukcja łopat była bardzo wiotka. Po pierw­szych próbach pomiaru jego siły nośnej napęd nożny zastąpiono silnikiem spalinowym Antoinette o mocy 18 kW (24 KM). Gdy okazało się, że aparat nie rokuje nadziei lotu, zdemontowano go. Ostaszewski wyjechał do Francji i Wielkiej Brytanii, by tam wznowić pracę nad realizacją projektu. Pod wpływem kontaktów z Wri­ghtem i Farmanem zrezygnował z kontynuowania prac nad śmigłowcem, nawet z opatentowania jego rozwiązań we Francji i Wielkiej Brytanii.

Dalszym rozwinięciem tej konstrukcji miał być ”Stibor-3”.

Konstrukcja
Cztery trójdźwigarowe łopaty-skrzydła o płaskim profilu, kryte płótnem.

Dane techniczne ”Stibor 2” (wg [2]):
Średnica wirnika- ok. 12 m, wysokość- ok. 2,5 m, powierzchnia łopat- ok. 12 m².