Samolot RO-7 ”Orlik” był kolejną amatorską konstrukcją Romana Orlińskiego z Malborka. Prace nad samolotem rozpoczęły się wiosną 1984 r. Zastosowano w nim silnik ze skasowanego w 1985 r. samolotu Orliński J-2 "Polonez". Konstruktor, jak większość jemu podobnych w Polsce, drogę od pomysłu do chwalebnego końca i radości lotu na wła­snych skrzydłach, miał długą, wyboistą i znaczoną trudami.

Został oblatany 22.02.1987 r. Po raz pierw­szy zaprezentowany został na VI Zlocie Ama­torów Konstruktorów Lotniczych w dniach 19-21.06.1987 r. Pomimo pewnych niedociągnięć (montaż ukończono przed­wcześnie, w związku ze zbliżającym się terminem Zlotu), samolot zyskał bardzo przychylną opinię, m.in. zawodowego pilo­ta oblatywacza. Konstruktor otrzymał jed­ną z dwóch równorzędnych, głównych nagród VI Zlotu.

Był on przyjemny i łatwy w pilotażu. Mankamentem był mały kąt podejścia do lądowania i brak hamulców na kołach, co utrudnia lądowanie na małych lotniskach. Ponadto małe koła stwarzają problemy na nierównych pasach startowych. Konstruktor planował zastosowanie klap krokodylowych i wiele innych modyfikacji.

W 2003 r. samolot tra­fił do firmy Air-Way Kazimierza Olszewskiego, gdzie po wstępnych oględzinach samolotu stwierdzono, że samolot można przywrócić do stanu lotnego. W rekordowym cza­sie, półtora miesiąca, samolot miał przygotowane, i co najważ­niejsze, zatwierdzone przez IKCSP Tymczasową instrukcję użytkowania w locie i Program prób w locie. W trzy dni po za­twierdzeniu dokumentów odbył się pierwszy oblot, który nie wy­kazał istotnych usterek i pozwolił na realiza­cję zasadniczej części programu prób tj. lotów badających osiągi samolotu. Program prób został zrealizowany po wykonaniu 30 lotów w czasie 10 h 46 min. w ciągu 3 dni, od 17 do 19.07.2003 r. Próby przeprowadził pilot doświadczalny Henryk Szkudlarz.

Większość z tych lo­tów (18) to krótkie kilkuminuto­we kręgi, podczas których dokonano pomiaru (z filmowaniem) długości startów i lądowań. Samolot wykazał się bardzo dobrymi właściwościami lotnymi, łatwym pilotażem, bezpiecz­nym charakterem przeciągnięć z mocą i bez mocy, w przeciągnięciach symetrycznych, jak i w zakrętach- doskonałą sta­tecznością i sterownością, dużą prędkością wznoszenia, niewiel­kim zużyciem paliwa na prędko­ści przelotowej oraz krótkim startem i dobiegiem. Kabina er­gonomiczna z sensownie rozmieszczonymi przyrządami. Wiele z pa­rametrów osiągowych z koniecz­ności została zaniżona. Stało się to za sprawą ograniczenia przez nadzór prędkości dopuszczalnej do 160 km/h.

W 2004 r. syn Romana Orlińskiego, zachęcony wynika­mi prób, rozpoczął budowę drugiego egzemplarza. Wprowadzono w nim modyfikacje, które eliminowały- nieliczne- wady pierwszego samolotu.

We wrześniu 2010 r. samolot RO-7 ”Orlik” (SP-YOR) brał udział podczas Open Air Day w 22 Bazie Lotniczej w Malborku.

Konstrukcja.
Jednomiejscowy dolnopłat o konstruk­cji mieszanej.
Płat o obrysie prostokątnym, profil NACA 23012, wznios 5°, skręcenie geometryczne 1,5°. Konstrukcja dwudzielna, jednodźwigarowa z dźwigarkiem pomocniczym. Dźwi­gar główny skrzynkowy, sosnowy, górny pas 4- warstwowy, dolny 3- warstwowy, po­łączone ściankami ze sklejki 1,5 mm. Dźwigarek pomocniczy o takiej samej kon­strukcji- pas górny 3- warstwowy, pas dolny 2- warstwowy. W każdym skrzydle 9 żeber ze sklejki 0,8 mm, oklejonych obustronnie listewkami 5 x 7 mm. Koń­cówki z klocków klejonych z listew lipo­wych. Część noskowa pokryta sklejką 1,5 mm, pozostała część- płótnem. Na końcu prawego skrzydła rurka Pitota. Prze­dłużenia dźwigarów skrzydeł są wsuwane w skrzynkę wewnątrz kadłuba, gdzie za­chodzą na siebie i są łączone dwoma sworzniami. Lotki, o długości 1,5 m i cię­ciwie 0,25 m, z 5 żeber, kryte płótnem, w części zamocowania popychacza kryte sklejką. Lotka zajmuje ok. 43% rozpięto­ści krawędzi spływu, w części zewnętrz­nej. Planowano zamontowanie klap krokodylowych, w przykadłubowych częściach skrzydeł, o cięciwie 0,25 m i długości ok. 1 m.
Kadłub o przekroju prostokątnym, z owalnie ukształtowaną częścią grzbietową. Kon­strukcja półskorupowa, mieszana. W czę­ści przedniej (do dźwigara głównego skrzydła) kratownica spawana z rur stalo­wych (stal HGS 35) o średnicy 22 i 25 mm. Część kratownicy stanowi ramę silnika, w części dolnej- okucia mocowania pod­wozia głównego. W dalszej części kadłub drewniany, 3 wręgi i 2 półwręgi (kształtu­jące grzbiet) oraz 2 podłużnice z listew sosnowych 20 x 20 mm. Po bokach styro­pian oklejony obustronnie sklejką 1.5 mm. Część silnikowa kryta blachą (dostęp do silnika przez dwie przykręcane pokrywy boczne), pokrycie pozostałej części- sklej­kowe. Za silnikiem jest usytuowany zbior­nik oleju, dalej- zbiornik paliwa, a za nim kabina kryta 3- częściowa osłona z, pleksi, ruchoma część środkowa osłony jest otwierana do góry w prawo.
Usterzenie w układzie kla­sycznym. Obrys niedzielonego usterzenia poziomego pięciokątny z prostą krawędzią natarcia; pionowego- pięciokątny ze sko­sem krawędzi natarcia 16°. Profil NACA 009. Statecznik poziomy dwudźwigarowy, niedzielony, o obrysie prostokątnym. Ster wysokości jednosegmentowy, o obrysie pięciokątnym z klapka wyważającą w osi symetrii. Statecznik pionowy dwudźwigarowy, o obrysie trapezowym, ster kie­runku wyważony rogowo.
Podwozie stałe z kółkiem tyl­nym. Golenie podwozia głównego z rurek stalowych (stal HGS 35) 22 x 1,25 mm, opłótnione, mocowane zawiasowo do kra­townicy przedniej części kadłuba. Każda goleń wsparta zastrzałem z rurki stalowej, amortyzowanym sznurem gumowym (od PZL-101 "Gawron") w kadłubie. Podwozie tylne samonastawne. Wymiary kół: głów­ne 300 x 125 (szybowcowe), tylne 200 x 80 (od motoszybowca SZD-45 "Ogar"). Planowano zmia­nę kół podwozia głównego na większe i zastosowanie owiewek na wszystkich ko­łach.

Silnik- czterocylindrowy, rzę­dowy, chłodzony powietrzem silnik Walter "Mikron III" o mocy startowej 47,8 kW (65 KM) oraz nominalnej 44,1 kW (60 KM). Śmigło dwułopatowe, stałe, drew­niane SRO-10 o średnicy 145 cm. Silnik za­wieszony na ramie stanowiącej przednią część kratownicy kadłuba.

Instalacje: paliwowa- zbiornik kadłu­bowy o pojemności 30 dm³, olejowa- zbiornik kadłubowy o pojemności 8 dm³.

Dane techniczne RO-7 (wg [1]):
Rozpiętość - 7,6 m, długość 5,5 m, wysokość- 1,95 m, powierzchnia nośna- 8,75 m².
Masa własna- 220 kg, masa całkowita- 330 (wg [3]- 320) kg.
Prędkość max- 150 km/h, prędkość przelotowa- 130 km/h, prędkość ekonomiczna- 90 km/h, prędkość minimalna- 71 km/h, wznoszenie- 5 m/s, zasięg- 400 km, czas lotu- (wg [3]- 4 h 40').

Dane techniczne RO-7, wg prób z 2003 r. (wg [4]):
Rozpiętość - 7,6 m, długość 5,5 m, wysokość- 1,95 m, powierzchnia nośna- 9,5 m².
Masa własna- 274 kg, masa użyteczna- 96 kg, masa całkowita- 370 kg.
Prędkość max- 142,5 km/h, prędkość przelotowa- 120 km/h, prędkość ekonomiczna- 115 km/h, prędkość oderwania- 70 km/h, wznoszenie- 4,75 m/s, pułap- 2300 m, zasięg- 340 km, czas lotu- 2 h 50 '.