Samolot Aero Ae-45 został zaprojektowany w 1947 r. przez zespół konstruktorów, który tworzyli inżynierowie: Mirosław Baitler, Jirzi Bouzek, Ondrej Nemec i Frantisek Vlk. Zbudowano dwa prototypy, pierwszy z nich (nr fabr. 45.1) oblatany został 21.07.1947 r. Tuż po nim oblatano drugi prototyp. Pozytywne wyniki prób technicznych pozwoliły na przekazanie samolotu do produkcji seryjnej na początku 1949 r. Samolot Aero Ae-45 był produkowany w zakładach Aero w Pradze od 1949 do 1951 r. Wykonano łącznie 200 egz. Pierwsze serie sprzedano do Włoch, Szwajcarii i na Węgry. W drugiej kolejności odbiorcą tego samolotu były czechosłowackie linie lotnicze.

Oba prototypy były intensywnie eksploatowane. Pilot Jan Anderle przeleciał na obu samolotach do końca 1948 r., 20 920 km po trasach zagranicznych, w tym sześciokrotnie przelatując Alpy. W sierpniu 1949 r. J. Anderle odniósł ogromny sukces na tym samolocie,, wygrywając Norton Griffits Race w Anglii.

Dalszą produkcję tego samolotu przeniesiono do zakładów SPP Kunowice, które przystąpiły do produkcji udoskonalonej wersji, oznaczonej Aero Ae-45 "Super Aero". Samolot ten różnił się od poprzednika bogatszym wyposażeniem nawigacyjnym i radiowym oraz zapewniał większe bezpieczeństwo eksploatacji. Produkcję nowej wersji, Ae-45S zakończono w 1958 r. Na samolotach Ae-45 i Ae-45S ustanowiono wiele rekordów międzynarodowych, a także dokonano przelotu południowego Atlantyku na trasie Natal-Dakar. Dalszym rozwojem był samolot Aero Ae-145.

W Polsce.

Na początku 1952 r. Polskie Linie Lotnicze "Lot" zakupiły 3 samoloty Aero Ae-45 "Super Aero". Przybyły do Warszawy w marcu 1952 r. Jeden z nich został przystosowany do kontroli pracy naziemnych radiogoniometrów średniofalowych. W dniu 1.04.1952 r. przy użyciu Ae-45 uruchomiono komunikację taksówkową. Jeden samolot został uszkodzony i skasowany w końcu 1953 r., pozostałe dwa samoloty były używane przez PLL "Lot" do końca 1956 r. Na początku 1957 r. zostały one odstąpione Lotnictwu Sanitarnemu, gdzie były używane do 1967 r.

Kilkanaście samolotów Aero Ae-45 "Super Aero" używano w latach 1957-1978 w lotnictwie sanitarnym. Jeden z nich (SP-LXC) został przekazany w październiku 1978 r. do zbiorów Muzeum Lotnictwa i Astronautyki w Krakowie.

Konstrukcja:
Czteromiejscowy dolnopłat o konstrukcji metalowej.
Płat trójdzielny, dwudźwigarowy, kryty blachą duralową, wyposażony w klapy krokodylowe. Między silnikami a kadłubem znajdowały się sloty, wysuwane podczas otwierania podwozia. Lotki kryte płótnem.
Kadłub półskorupowy, kryty blachą duralową. Kabiny zakryte.
Usterzenie w układzie klasycznym. Stery kryte płótnem.
Podwozie klasyczne chowane w locie.

Napęd- 2 silniki rzędowe Walter "Minor 4 III" o mocy nominalnej 78 kW (107 KM) i mocy przelotowej 59 kW (80 KM) każdy.

Dane techniczne Ae-45S (wg [2]):
Rozpiętość- 12,3 (wg [1]- 12,25) m, długość- 7,55 (wg [1]- 7,54) m, wysokość- 2,35 (wg [1]- 2,3) m, powierzchnia nośna- 17,09 m².
Masa własna- 845 (wg [1]- 960) kg, masa użyteczna- 555 (wg [1]- 550) kg, masa całkowita- 1400 (wg [1]- 1510) kg.
Prędkość max- 280 (wg [1]- 265) km/h, prędkość przelotowa- 245 km/h, prędkość ekonomiczna- 195 km/h, prędkość minimalna- 90 km/h, wznoszenie- 4,0 m/s, pułap- 4700 (wg [1]- 5050) m, zasięg- 840 (wg [1]- 1400) km, zasięg max- 1500 km.