Samolot AEG J-I został opracowany w 1918 r. w niemieckim koncernie elektrotechnicznym Allgemeine Elektrizitäts Gesellschaft (AEG). Stanowił adaptację samolotu AEG C-IV. Posiadał opancerzone kabiny załogi i silnika oraz 2 stałe karabiny maszynowe umieszczone w drugiej kabinie i strzelające do dołu w przód pod kątem 45°.

W Polsce.

W Polsce były dwa samoloty AEG J-I zdobyte w Poznaniu i wykorzystane w Szkole Pilotów na Ławicy. Jeden, pozbawiony pancerza i uzbrojenia, przetrwał do 1921 r.

Konstrukcja:
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji mieszanej.
Płat górny trójdzielny, płat dolny dwudzielny. Skrzydła dwudźwigarowe, dźwigary metalowe spawane, żebra drewniane, pokryte płótnem.
Kadłub kratownicowy spawany z rur stalowych. Grzbiet oprofilowany, pokryty sklejką, reszta pokryta płótnem, oprócz boków osłony silnika wykonanych z blachy aluminiowej. Miał pancerz silnika i kabin z blachy stalowej o grubości 5,1 mm. Kabiny odkryte.
Usterzenie spawane z rur stalowych miało przekrój płaski, bez profilu aerodynamicznego.
Podwozie klasyczne stałe.

Uzbrojenie- 2 stałe karabiny maszynowe Spandau wz. 08/15 kal. 7,92 mm umieszczone w drugiej kabinie i strzelające do dołu w przód pod kątem 45° i 1 ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum wz. 14/17 kal. 7,92 mm.

Silnik- rzędowy, 6-cylindrowy, chłodzony cieczą Benz Bz-IV o mocy 147 kW (200 KM).

Dane techniczne AEG J-I (wg [1]):
Rozpiętość- 13,46 m, długość- 7,20 m, wysokość- 3,35 m, powierzchnia nośna- 33,18 m².
Masa własna- 1455 kg, masa użyteczna- 285 kg, masa całkowita- 1740 kg.
Prędkość max- 150 km/h, czas wznoszenia na 1000 m- 6', pułap- 4500 m, zasięg- 350 km, czas lotu- 2 h 30'.