Z inicjatywy Jana Idźkowskiego, trzej studenci Sekcji Lotniczej Politechniki Warszawskiej: Ludwik Moczarski, J. Idźkowski i Jerzy Płoszajski, wykonali projekt samolotu słabosilnikowego, oznaczając go MIP ”Smyk”, uważanego też za motoszybowiec i mającego służyć do przeszkalania pilotów szybowcowych na samolot. Projekt ten był trzecią pracą przejściową wykonywaną u prof. Gustawa Mokrzyckiego, który popierał budowę lekkich samolotów sportowych, będących jednocześnie konstrukcjami doświadczalnymi. Zadaniem postawionym przed konstruktorami tego samolotu było uzyskanie najwyższych osiągów przez staranne opracowanie aerodynamiczne, przy silniku o małej mocy. Założenie to zmuszało do zastosowania chowanego podwozia, starannego opracowania przejścia skrzydło-kadłub oraz kształtu kabiny.

Prace projektowe rozpoczęli konstruktorzy w 1936 r. Prototyp został zbudowany przez konstruktorów w Harcerskich Warsztatach Szybowcowych w Warszawie. Zastosowany silnik Scott, będący przeróbką silnika motocyklowego przystosowaną do samolotów Mignet ”Pou-du-Ciel”, był cięższy niż przewidywano, gdyż jego ciężar wynosił aż 50 kg. Przyczyniło się to do zwiększenia ciężaru całkowitego samolotu z 250 kg do 290 kg. Również jego moc była mniejsza od planowanej. ”Smyk” został zgłoszony na konkurs LOPP na samolot słabosilnikowy-motoszybowiec, lecz konkurs ten wygrał Bąk konstrukcji A. Kocjana.

Budowa ”Smyka” przeciągnęła się, gdyż w 1937 r. dwóch z pośród trójki konstruktorów musiało odbyć służbę wojskową. W końcu września prototyp był gotowy. W dniu 1.10.1937 r. dokonano oblotu ”Smyka”. Pierwsze loty wykonano z zablokowanym podwoziem. Prototyp otrzymał szybowcowe znaki rejestracyjne SP-834. Próby samolotu wykazały, że ”Smyk” miał krótki start, duże wznoszenie i dobrą stateczność. W pierwszej połowie października wykonano tylko 1 h lotów, gdyż silnik przy dłuższej pracy zacierał się z powodu nadmiernego nagrzewania się tylnego cylindra Konieczne były drobne poprawki na samolocie, głównie dotyczące chłodzenia silnika, lecz ponieważ konstruktorzy rozpoczęli pracę zarobkową, samolot został poprawiony dopiero w zimie 1937/1938 r.

W 1938 r. ”Smyk” przeszedł w ITL próby, które wykazały, iż osiągi tej konstrukcji są lepsze od obliczeniowych. Prędkość max była większa o 10 km/h od obliczeniowej, zaś pułap wyższy o 500 m. Podczas prób stwierdzono, że motoszybowiec poprawnie wykonuje akrobację podstawową. Próby wykazały, że otwarte podwozie zmniejsza prędkość max tylko o 11 km/h, podczas gdy koszt podwozia chowanego stanowił 30% kosztu samolotu. Dla samolotu słabosilnikowego chowane podwozie było niekonieczne, zwłaszcza że zastosowanie owiewek na podwoziu mogło tę różnicę prędkości jeszcze zmniejszyć. Samolot był własnością ZHP, a znajdował się pod opieką konstruktorów. ”Smyk” brał udział w zlocie lotniczym do Torunia w 1938 r. oraz wykonał loty do Płocka, Łowicza i Brześcia. We wrześniu 1939 r. ”Smyk” spłonął na lotnisku mokotowskim. Wymontowany silnik był przechowywany w domu Moczarskiego, gdzie uległ zniszczeniu podczas Powstania Warszawskiego w 1944 r.

”Smyk” pod względem aerodynamiki był najlepiej opracowanym polskim samolotem sportowym, dzięki zastosowanym, na nim interesującym rozwiązaniom konstrukcyjnym. Zastosowano oryginalne chowanie podwozia, mianowicie podwozie o skośnych osiach obrotu chowało się do tyłu w kadłub, tak że koła niemal się stykały. Podwozie to miało być również zastosowane na następnym samolocie Sekcji Lotniczej, bezogonowcu SSS.

Konstruktorzy planowali budowę drugiego egzemplarza "Smyka" ze stałym podwoziem oraz wersji dwumiejscowej "Smyk II" z miejscami obok siebie. Wg [2]- do końca 1938 r. w Harcerskich Warsztatach Szybowcowych zbudowano kadłub wersji "Smyk II". Do napędu konstruktorzy planowali użyć silnika Saroléa "Albatros" o mocy 24 kW (32 KM).

Konstrukcja:
Jednomiejscowy wolnonośny średniopłat o konstrukcji drewnianej.
Płat trapezowy, niedzielony, jednodźwigarowy, z tylnym dźwigarkiem pomocniczym. Do pierwszego dźwigara keson kryty sklejką. Wykrój na kabinę w środkowej części płata zajął na tym odcinku miejsce kesonu i zmusił do zastosowania skośnego dźwigarka pomocniczego i pokrycia sklejką tej części płata do dźwigarków pomocniczych, dla utworzenia kesonu tylnego. Część płata za dźwigarem przednim i dźwigarkami skośnymi kryta płótnem. Nadkadłubowa część płata wybrzuszona do góry, gdyż stanowiła górną część kadłuba. Płat wyposażony w lotki.
Kadłub o przekroju eliptycznym, półskorupowy, kryty sklejką. Osłona silnika z blachy aluminiowej. Kabina zakryta. Osłona kabiny o szkielecie z rurek stalowych, stanowiąca przednią część profilu płata. Zakończenie tyłu kadłuba spawane z blachy aluminiowej, odejmowane.
Stateczniki kryte sklejką, stery płótnem.
Podwozie klasyczne, chowane w locie.

Silnik- rzędowy, dwusuwowy Scott ”Flying Squirrel” AS-2 o mocy startowej (20 KM) i mocy nominalnej (16 KM).

Dane techniczne MIP ”Smyk” (wg [1]):
Rozpiętość- 10,1 m, długość- 5,7 m, wysokość- 1,6 m, powierzchnia nośna- 11,5 m².
Masa własna- 187 kg, masa użyteczna- 103 kg, masa całkowita- 290 kg.
Prędkość max- 160 km/h, prędkość przelotowa- 140 km/h, prędkość minimalna- 60 km/h, wznoszenie- 3,0 m/s, pułap- 5500 m, zasięg- 420 km.