W 1928 r. technik wytwórni WWS ”Samolot” w Poznaniu Józef Medwecki, , wraz z inż Zygmuntem Nowakowskim zaprojektowali i zbudowali czteromiejscowy samolot MN-3. Samolot ten został oblatany we wrześniu 1928 r. Samolot był zgłoszony do II Krajowego Konkursu Awionetek (6-9.10.1928), lecz podczas przelotu do Warszawy pil. Szulczewski musiał lądować z powodu awarii silnika. Samolot przybył z opóźnieniem do Warszawy i nie wziął udziału w konkursie. Gdy konstruktor przeniósł się do wytwórni PWS samolot użytkował Klub Lotniczy PWS. W Zimie 1932/33 r. samolot przerobiono w warsztatach PWS na dwumiejscowy, przez likwidacją dwóch przednich miejsc znajdujących się pod płatem. Równocześnie zabudowano inny silnik. W 1933 r. samolot oblatano. Otrzymał nowe oznaczenie MN-4 oraz znaki rejestracyjne SP-AJO. Próby w IBTL wykazały jego dobre właściwości w locie.

Po krótkim użytkowaniu przez Klub Lotniczy PWS samolot został zakupiony w 1933 r. przez Aeroklub Gdański. MN-4 brał udział w V Krajowym Lotniczym Konkursie Turystycznym w 1933 r. zajmując 11 miejsce, oraz w IV Lubelsko- Podlaskich Zimowych Zawodach Lotniczych w 1934 r. Był używany do 1939 r.

Konstrukcja.
Czteromiejscowy, później dwumiejscowy zastrzałowy górnopłat (parasol) o konstrukcji drewnianej.
Płat prostokątny z zaokrąglonymi końcami, dwudzielny, dwudźwigarowy, kryty sklejką 0,8 mm, zamocowany do piramidki z rur stalowych na kadłubie i podparty zastrzałami, które u MN-3 miały szerokie oprofilowanie ze sklejki. W pobliżu płata zastrzały podparte cienkimi rurkami. Cięciwa płata 1,75 m. Profil płata Bobek B6 (G-655) o grubości 14%.
Kadłub o przekroju prostokątnym, zaokrąglonym od góry, drewniany, czteropodłużnicowy, kryty sklejką 1- 1,5 mm. Łoże z rur stalowych. Osłona przodu kadłuba z blachy aluminiowej. Zbiornik paliwa (MN-3- 50 l, MN-4- 64 l) w przodzie kadłuba, oddzielony od silnika ścianą ogniową z blachy aluminiowej. Dla dostępu do mechanizmu regulacji statecznika poziomego końcówka kadłuba odejmowana, a usterzenie pionowe odchylane do przodu po rozłączeniu jednego okucia. Kabiny odkryte, umieszczone parami, nieco przesunięte względem siebie w celu zmniejszenia szerokości kadłuba. Do kabiny umieszczonej pod piatem dostęp za pomocą drzwi po prawej stronie kadłuba. Miejsce pilota prawe w tylnej kabince. Sterownica pojedyncza.
Usterzenie drewniane, kryte sklejką. Statecznik poziomy, dwudzielny, wsparty dwiema parami zastrzałów.
Podwozie stałe, główne drewniane, osiowe, dwukołowe, amortyzowane sznurem gumowym. MN-3 miał z tyłu kadłuba kółko ogonowe, hamowane przy lądowaniu, zaś MN-4- płozę stalową.

Wyposażenie- gaśnica.

Silnik:
- MN-3- chłodzony powietrzem, 6- cylindrowy, gwiazdowy Anzani o mocy nominalnej 33 kW (45 KM),
- MN-4- chłodzony powietrzem, 4- cylindrowy, rzędowy Cirrus III o mocy nominalnej 62,5 kW (85 KM) i mocy startowej 69 kW (94 KM).
Śmigło dwułopatowe, drewniane, stałe.

Dane techniczne MN-3 (wg [2]):
Rozpiętość- 11,0 m, długość- 7,1 m, wysokość- 2,25 m, powierzchnia nośna- 18,5 m².
Masa własna- 335 kg, masa użyteczna- 345 kg, masa całkowita- 680 kg.
Prędkość max- 125 km/h, prędkość przelotowa- 105 km/h, prędkość minimalna- 65 km/h, wznoszenie- m/s, pułap- m, zasięg- 300 km.

Dane techniczne MN-4 (wg [2]):
Rozpiętość- 11,0 m, długość- 7,0 m, wysokość- 2,27 m, powierzchnia nośna- 18,5 m².
Masa własna- 404 kg, masa użyteczna- 206 kg, masa całkowita- 610 kg, masa całkowita max- 695 kg.
Prędkość max- 148 km/h, prędkość przelotowa- 120 km/h, prędkość minimalna- 62 km/h, wznoszenie- 4,2 m/s, pułap- 3900 m, zasięg- 330 km, zasięg max- 800 km.