Na początku lat 2000-nych mgr inż. Tomasz Maik opracował koncepcję taniego ultralekkiego samolotu sportowego oraz system jego budowy i sprzedaży, który pozwalałby na budowę lub zakup samolotu przez wiele osób. Podstawą tego systemu jest dokumentacja z licencją na budowę jednego egzemplarza. Zawierałaby ona wszystkie potrzebne informacje potrzebne do zbudowania samolotu bez kupowania jakichkolwiek części od producenta. Jako dodatek do dokumentacji, dostępne by były wszystkie elementy struktury nośnej, lecz nie w zestawie. To budowniczy powinien decydować, czego w danym momencie potrzebuje, jeżeli danego elementu nie chce robić sam. Taki system pozwalałby budowniczym na racjonalizacje kosztów, a co za tym idzie przybliżyłby ich do własnych skrzydeł. Równocześnie istniałaby również możliwość zamówienia usługi montaż samolotu u wytwórcy.

Tomasz Maik opracował dwie wersje projektu samolotu ultralekkiego, który mógłby zaistnieć w takim systemie. Konstrukcyjnie bazują na szybowcu PW-2 ”Gapa”. Obie nie różnią się praktycznie osiągami, powinny zapewnić natomiast wznoszenie większe od 2 m/s przy silniku o mocy ok. 29 kW (40 KM) i dwuosobowej załodze. Przewidywana prędkość przelotowa to ok. 110-140 km/h.

Pierwszy projekt to Klasyczny górnopłat z silnikiem ciągnącym. Niestety układ ten posiad wady, takie jak: braki widoczności w zakrętach i na wznoszeniu, oraz niewygodne wsiadanie i wysiadanie. O ile z widocznością w zakręcie niewiele da się zrobić bez zmiany układu, o tyle zastosowanie wąskiego, rzędowego silnika może poprawić sytuacje podczas wznoszenia.

Drugi projekt to Górnopłat o poprawionej widoczności, o roboczej nazwie ”Optica”. Powstał on jako modyfikacja klasycznego górnopłata. Efektem jest niespotykana, praktycznie dookolna widoczność z kabiny w locie poziomym i duża wygoda zajmowania miejsca w kabinie. W celu dalszego zwiększenia widoczności można przenieść tablice przyrządów na sufit kabiny. Takie rozwiązanie zwiększa bezpieczeństwo w trakcie startu i lądowania. Umożliwia również zastosowanie śmigieł o większej średnicy, co w efekcie przekłada się na spadek hałasu i poprawienie osiągów. Niestety przesunięcie silnika do góry powoduje ograniczenie widoczności górnej półsfery.

Dzięki temu, że samolot opracowano na podstawie szybowca ”Gapa” posiadano gotowy foremnik kadłuba. Z innego oprzyrządowania gotowe były już foremniki do usterzeń.

Konstrukcja (projektowana).
Dwumiejscowy górnopłat o konstrukcji kompozytowej.
Skrzydło powinno być lekkie i o prostej budowie, tak by można było je wykonać w warunkach amatorskich. Przewidywana była konstrukcja żebrowa, pokryta tkaniną, lub cienkim laminatem bez przekładki. Struktura skrydła jednodźwigarowa z kesonem noskowym lub dwudźwigarowa. Założona geometria skrzydła pozwala na jego montaż na prostym stole.
Kadłub o konstrukcji kompozytowej, bazujący na szybowcu PW-2 ”Gapa”. Kabina zakryta.
Podwozie trójkołowe z kołem przednim, stałe.

Silnik- o mocy 26-44 (35-60 KM).

Dane techniczne Klasyczny górnopłat z silnikiem ciągnącym (wg [1]):
Rozpiętość- 11,6 m, długość- 6,0 m.
Masa własna- do 250 kg, masa całkowita max- 430 kg.
Prędkość prędkość przelotowa- 110-140 km/h, prędkość minimalna- 55-60 km/h, wznoszenie- 2-5 m/s, czas lotu- 3-4 h.

Dane techniczne "Optica" (wg [1]):
Rozpiętość- 11,6 m, długość- 5,8 m.
Masa własna- do 250 kg, masa całkowita max- 430 kg.
Prędkość prędkość przelotowa- 110-140 km/h, prędkość minimalna- 55-60 km/h, wznoszenie- 2-5 m/s, czas lotu- 3-4 h.