W latach 1915- 1916 nieuzbrojone samoloty rozpoznawcze LVG B-I i LVG B-II, wycofane z jednostek frontowych, zostały skierowane do szkół lotniczych. Były tam bardzo cenione ze względu na prostą i solidną konstrukcję oraz stateczność w locie i łatwy pilotaż.

W 1917 r. w firmie Luftfarzeugbau Schutte-Lanz, produkującej na licencji samoloty LVG B-II,  została opracowana jego wersja szkolna LVG B-III (Schül). Była ona bardzo podobna do samolotu B-II, ale otrzymała nowocześniejszy kształt usterzenia ogonowego ze sterami o większej powierzchni. Wzmocniono również konstrukcję kadłuba, po przez zastosowanie sklejkowego pokrycia jego tylnej części. Produkowano ją w niewielkich ilościach. Również firma Euler- Werke produkowała na licencji samoloty LVG B-III, ale pod własnym oznaczeniem Euler B-III.

W Polsce.

W lotnictwie polskim były 2 zdobyczne samoloty LVG B-III. Jeden z nich był używany w SL Ławica od 1919 r., a później w 3 PL do lipca 1922 r. Drugi znajdował się w krakowskiej Szkole Pilotów. Został rozbity pod koniec 1919 r.

Konstrukcja.
Dwumiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Płaty o obrysie prostokątnym, lekko zaokrąglone na końcówkach. Rozpiętość płata górnego, montowanego z lekkim wzniosem, nieznacznie przekraczała rozpiętość dolnego, a cięciwy obu były identyczne i zwężające się ku końcówkom. Konstrukcja drewniana, dwudźwigarowa. Żebra miały profi­lowany przekrój. Pokrycie z płótna. Płaty usztywnione stalowymi linkami. Prostokątne lotki posiadały charakterystyczne, spiczaste aerodynamiczne for­my zaprojektowane przez F. Schneidera. Zapewniały one bardzo stabilny lot w turbulentnym powietrzu, a także znacznie ułatwiały sterowanie. Skrzydła zostały tak zaprojektowane, aby można je było z łatwością złożyć przy kadłubie bez konieczności odłączania linek usztywnień skrzydeł.
Kadłub o konstrukcji drewnianej z czterema świerkowymi podłużnicami, usztywnionymi stalowymi linkami. Tylna część kadłuba posiadała niemal prostokątny przekrój poprzeczny, zmniejszający się w kierunku osi pionowej steru kierunku. Silnik pokryty blachą aluminiową, kadłub pokryty sklejką. Kabiny odkryte.
Konstrukcja usterzenia ogonowego wykonana ze stalowych rur o średnicy 20 mm. Statecznik i ster wysokości o obrysie trójkąta.
Podwozie klasyczne stałe.

Uzbrojenie- samolot nieuzbrojony.

Silnik- rzędowy Mercedes D-II o mocy 88 kW (120 KM).

Dane techniczne LVG B-III (wg [1]):
Rozpiętość- 12,51 m, długość- 7,89 m, wysokość- 2,89 m, powierzchnia nośna- 32,15 m².
Masa własna- 710 kg, masa użyteczna- 310 kg, masa całkowita- 1020 kg.
Prędkość max- 120 km/h, czas wznoszenia na 3000 m- 28', pułap- 3800 m, zasięg- 300 km, czas lotu- 2 h 30'.