Liore et Olivier LeO-20 BN5, 1932
Dalszym rozwojem samolotu LeO-20 BN5 był czterosilnikowy bombowiec Liore et Olivier LeO 206 BN4.
W Polsce.
W I połowie 1940 r. na samolotach Liore et Olivier LeO-20 BN5 latali również Polacy, piloci Polskich Sił Powietrznych we Francji. Znajdowały się w wyposażeniu ośrodków, w których szkolono polskich pilotów lotnictwa bombowego. Wykonywano na nich loty kontrolne na dwusterze przed dopuszczeniem na maszyny przejściowe, m. in. w:
- Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron,
- ośrodku szkoleniowym w Cazaux,
- ośrodku szkoleniowym Bordeaux-Mérignac,
- Centrum Wyszkolenia w Rennes,
- bazie lotniczej Maison Blanche (północna Afryka),
- Szkole Strzelców Samolotowych w Blidzie w Algierii,
- bazie lotniczej Base C.I.T. St. Jean d'Angley,
- Ecole de Bombardement 1e Escadre Polonaise d'Instruction a Caen w Caen.
Konstrukcja:
Dwupłat o konstrukcji mieszanej. Załoga- 5 osób.
Kabiny odkryte.
Podwozie klasyczne stałe.
Napęd- 2 silniki gwiazdowe Gnôme Rhône 9 Ady o mocy 309 kW (420 KM) każdy.
Dane techniczne LeO-20 BN5 (wg [6]):
Rozpiętość- 22,2 m, długość- 13,77 m, wysokość- 5,05 m.
Masa własna- 2800 kg, masa całkowita- 5460 kg.
Prędkość max- 198 km/h, pułap- 5750 m, zasięg- 1000 km.
Źródło:
[1] Belcarz B. ”Wojtek z Rennes”. Lotnictwo z szachownicą nr 4.[2] Belcarz B. ”Od LeO do Martina”. Lotnictwo nr 3/2004.
[3] Belcarz B. ”Klucze spontaniczne polskich myśliwców we Francji 1940 r”. Lotnictwo nr 10/2004.
[4] Belcarz B. ”Mizgojan i Larczycki”. Lotnictwo z szachownicą nr 24.
[5] Belcarz B. ”Polskie lotnictwo we Francji 1940”. Wydawnictwo STRATUS. Sandomierz 2002.
[6] Morgała A. ”Polskie samoloty wojskowe 1939-1945”. Wydawnictwo MON. Warszawa 1976.