W celu zaprojektowania uzbrojonego samolotu wojskowego na Międzynarodowy Konkurs Samolotów Wojskowych w Sankt Petersburgu (wrzesień 1913 r.)., właściciel firmy Dux, Julius A. Mellera, zatrudnił włoskiego konstruktora Francesco Mosca. Był on współkonstruktorem znanego już w Rosji samolotu rekordowego LJaM. Zaprojektował on pięć nowych samochodów, ale wszystkie okazały się nieudane. Dux nr 2 nie wystartował, Dux nr 3 rozbił się, Meller I nie spełnił wymagań, Meller-II rozbił się, Meller III prawdopodobnie w ogóle nie mógł wystartować. Po takiej porażce Julius Meller zwolnił konstruktora i skupił się na produkcji samolotów na francuskiej licencji.

Samolot Meller III został zbudowany w 1913 r. Za podstawę jego konstrukcji wzięto samolot Nieuport IV: jego kadłub i podwozie, ale z podwójnymi sprężynami oraz skrzydła, ale z lotkami zamiast zwichrzania końców skrzydeł. Usterzenie poziome wzięto z samolotu Farman HF-XVI. Do napędu zastosowano silnik gwiazdowy, chłodzony cieczą Salmson o mocy 59 kW (80 KM), chłodnice zostały umieszczone po bokach kadłuba za kabiną pilota. Silnik, za pośrednictwem przekładni łańcuchowych napędzał dwa śmigła ciągnące zamontowane na osiach (stalowych rurkach) pod skrzydłami, przy ich krawędzi natarcia.

Przyjęty układ konstrukcyjny miał rozwiązać problem instalacji karabinu maszynowego strzelającego do przodu, który nie musiałby strzelać przez tarczę śmigła. Samolot był zupełnie nieudany, prawdopodobnie w ogóle nie mógł oderwać się od ziemi.

W Polsce.

Próby samolotu Meller III prowadził Adam Haber-Włyński, wówczas pilot- oblatywacz w firmie Dux.