W celu zaprojektowania uzbrojonego samolotu wojskowego na Międzynarodowy Konkurs Samolotów Wojskowych w Sankt Petersburgu (wrzesień 1913 r.)., właściciel firmy Dux, Julius A. Mellera, zatrudnił włoskiego konstruktora Francesco Mosca. Był on współkonstruktorem znanego już w Rosji samolotu rekordowego LJaM. Zaprojektował on pięć nowych samochodów, ale wszystkie okazały się nieudane. Dux nr 2 nie wystartował, Dux nr 3 rozbił się, Meller I nie spełnił wymagań, Meller-II rozbił się, Meller III prawdopodobnie w ogóle nie mógł wystartować. Po takiej porażce Julius Meller zwolnił konstruktora i skupił się na produkcji samolotów na francuskiej licencji.

Samolot Dux nr 2 został zbudowany w 1913 r. Był to dwumiejscowy górnopłat w układzie parasol z napędem pchającym. Silnik Gnôme o mocy 59 kW (80 KM) znajdował się na tylnym dźwigarze skrzydła, przejętym z samolotu Nieuport IV. Z tyłu skrzydła znajdowało się wcięcie dla obracającego się śmigła. Kadłub składał się z gondoli załogi i kratownicy ogonowej w postaci trzech podłużnic w układzie trójkąta, które omijały tarczę śmigła. Usterzenie poziome wzięto z samolotu Farman HF-XVI.

Z powodu wad konstrukcyjnych samolot nie wykonał ani jednego lotu podczas tego konkursu.

W Polsce.

Próby w locie  samolotu Dux nr 2 prowadził Adam Haber-Włyński, wówczas pilot- oblatywacz w firmie Dux.