Jednomiejscowy amatorski wiatrakowiec JG-3 został zaprojektowany i zbudowany na początku lat 1970-tych. Jego konstruktorem i budowniczym był Józef Grębosz. Był to już jego trzeci model wiatrakowca. Poprzednie, oznaczone prawdopodobnie JG-1 i JG-2, posiadały silnik samochodowy Trabanta, który okazał się za słaby.

Aby zmniejszyć długość rozbiegu nowa konstrukcja została wyposażona w system prerotacji. Konstruktor zaprojektował i wykonał planetarny reduktor o średnicy 130 mm i masie 1 kg, który został zamontowany na piaście wirnika. Posiadał przełożenie 1:4 i był wyposażony w automatyczne sprzęgło odśrodkowe. Dzięki temu możliwe było rozkręcenie wirnika przed startem do 280 obr./min. Przenoszenie mocy do wirnika odbywało się za pomocą napędu mechanicznego od silnika wiatrakowca.

Jako zespół napędowy dla wiatrakowca JG-3 wykorzystano silnik samochodowy Volkswagen o mocy 44 kW. Dla swojego wiatrakowca autor zrobił zestaw własnoręcznych instrumentów nawigacyjnych: czuły wskaźnik prędkości, wariometr i wysokościomierz.

Autor zaprojektował całościowo metalowe łopaty z duralowym dźwigarem, ale ze względu na brak odpowiednich materiałów do eksperymentu wytworzył zestaw drewnianych łopat.

Brak informacji o próbach wiatrakowca.

Konstrukcja.
Jednomiejscowy wiatrakowiec.

Silnik- samochodowy, czterocylindrowy chłodzony powietrzem Volkswagen o mocy 44 kW (60 KM). Silnik bezpośrednio napędzał dwu łopatowe pchające śmigło. Zbiornik paliwa znajdował się pod silnikiem, podanie paliwa przez pompę.
Piasta wirnika wykonana ze stali ulepszonej i sterowała się przez dolny drążek typu samolotowego. Nieruchoma oś wirnika pochylała się z góry do dołu i z boku na bok na przegubie własnej roboty typu Kardana.