Po katastrofie samolotu bombowego Wróblewski W-6, w czasie długiej rekonwalescencji Edward Wróblewski opracował projekt budowy ciężkiego, dwupłatowego samolotu bombowego W-7 o mocnym uzbrojeniu pokłado­wym, typu D- wg wytycznych Ministerstwa Wojny dotyczących wymagań technicznych dla samolotów wojskowych typu strategicznego.

Z koncepcją tego samolotu wiąże się patent uzyskany we Francji przez Delphina Raimond i Edwarda Wróblewskiego na rozwiązanie mechanizmu sterowania śmigłami, o zmiennej prędkości obrotowej, dla samolotów dwu­silnikowych (nr 495.029, zgłoszony 11.07.1917 r. wyda­ny 15.06.1919 r.). Delphin Raimond występował tutaj nie tyle jako wynalazca co mecenas lotniczych prac Edwarda, który drogą prawa współwłasności patentu zabezpieczył swój finansowy wkład w realizację pro­jektu tego samolotu.

W memoriale patentowym Edward kreślił rozwią­zanie zespołu napędowego, znamiennego sprzężeniem dwu silników umieszczonych w kadłubie, w uk­ładzie tandem, pracujących na wspólny wał napędo­wy. Za pomocą układu przekładni i sprzęgieł łączył je ze śmigłami przeciwbieżnymi, usytuowanymi syme­trycznie po obu stronach osi podłużnej kadłuba.

Rozwiązanie to zakładało możliwość uruchamia­nia śmigieł jednocześnie lub każdego z osobna przez jeden lub drugi silnik, bądź oba razem. Zakładało także możliwość redukcji prędkości obrotowej wału napędowego silnika i sterowania prędkością obroto­wą śmigieł w określonym zakresie prędkości. W przypadku awarii jednego z silników możliwa miała być kontynuacja lotu przy jednym sprawnym silniku.

Analogie tego układu napędowego znajdujemy w ciężkich samolotach bombowych I wojny świato­wej serii R, budowanych w Niemczech, czy wcześniej w projekcie, Wasilija Slesariewa, Rosjanina- prekur­sora idei ciężkich bombowców strategicznych, pracu­jących na silnikach sprzężonych (patrz Slesariew "Swiatogor"). Projekt Wróblew­skiego kryl w sobie wiele oryginalnych myśli. Kon­struktor zdecydowanie nadawał swej maszynie ukła­du normalnego. Także tutaj, wzorem ostatnich kon­strukcji braci Wróblewskich, wierny spuściźnie myśli technicznej Piotra i Gabriela, Edward konsekwentnie rozwijał ideę samolotu, konstrukcja kadłuba którego, płatów i stateczników, w pełni okrytych płótnem i sklejką, wykonana być miała w technologii metalowej, ze spawanych rur stalowych. Także tutaj silniki i kabina pilota chronione być miały chromoniklowym stalowym pancerzem. W kadłubie sytuowano dwa silniki i zbiornik paliwa, uzbrajając samolot w wyrzutnik i celownik bomb lotniczych i w kilka karabinów maszynowych.

Prace nad budową samolotu rozpoczęto we wrze­śniu 1916 r. Edward budował go pod firmą Lyońskiego Towarzystwa Budowy Samolotów Wróblewski (utworzonego w 1913 r. przez Piotra). Także tutaj wiele energii pochłaniało szukanie wsparcia i sponso­ra w Ministerstwie Wojny. To jednak, w przeciwień­stwie do Niemiec, Włoch, Wielkiej Brytanii, czy Ro­sji, pozostawało obojętne wobec idei budowy ciężkie­go samolotu bombowego. Realia ówczesnej polityki technicznej i myśli wojskowej przerwały prace nad samolotem W-7, Ograniczyły się one do wykonania kadłuba wielkiego samolotu dwupłatowego. Pozostał jego rysunek i fotografia, prezentujące już wersję zmodyfikowaną, w układzie klasycznym, jednosilni­kową. Konstruktor odszedł, od znamiennego dla projektu, samolotu z silnikami sprzężonymi, pracują­cymi na dwa, symetrycznie umieszczone śmigła cią­gnące. Utrzymał mocne uzbrojenie pokładowe. Ale i ta modyfikacja nie mogła przynieść sukcesu. Z uwagi na parametry techniczne samolotu moc jed­nego silnika, spośród budowanych wówczas, musiała być niewystarczająca dla lotu. Budowa samolotu została przerwana w 1917 r.