W dniu 7.01.1915 r. Franciszek Wąsowicz skierował pod adresem Głównego Zarządu Artylerii projekt sposobu zwalczania samolotów i sterowców nieprzyjaciela. Proponował użycie ładunku wyniesionego w pobliże celu przez balon, którego pojemność zależałaby od masy ładunku, a przyjmował, że 1 m³ wypełniającego go wodoru byłby w stanie podnieść masę 1 kg. Fala uderzeniowa jednej, a jeszcze lepiej 2- 3 bomb eksplodu­jących w pobliżu nieprzyjacielskiego statku powietrznego doprowadzić powinna do zachwiania jego rów­nowagi i zniszczenia. Pociski wypełnione łatwopalnymi materiałami, np. benzyną, mogłyby również wznie­cać pożary sterowców. Wąsowicz zdawał sobie sprawę, że jego "Powietrznej miny" nie mogą być dokładnie kierowane, ale wierzył, że z uwagi na niskie koszty produkcji mogą znaleźć zastosowanie. Sugerował przy tym, by wzlot miny poprzedzać małym dziecinnym balonikiem, który pozwoli ustalić prędkość i kierunek wiatru.

Projekt Wąsowicza Główny Zarząd Artylerii przekazał 1.02.1915 r. GWTU, jako że dotyczył środków zwalczania statków powietrznych. Już 12 lutego poproszono Wąsowicza o uiszczenie opłaty skarbowej i dostarczenie szczegółowego opisu oraz rysunków jego "Miny powietrznej".

2.03.1915 r. Wąsowicz podał, że balon wynoszący minę może być wypełniony wodorem lub ogrzanym powietrzem, sama zaś mina detonowana zapalanym przy starcie lontem, którego długość obli­czana jest zależnie od czasu osiągnięcia przez nią celu. Jeśli np. prędkość spalania lontu wyniesie 0,5 cm/s, a prędkość wzlotu balonu sięgać będzie 10,0 m/s, to do detonacji miny na pułapie 2000 m potrzeba 100 cm lontu. Gdyby balon został ostrzelany i zniszczony w trakcie wzlotu, a detonacja spadającej bomby zagrażała własnym wojskom, Wąsowicz wprowadził specjalny przyrząd. Lont umieszczany byłby pod miną w metalowej rurce i przytrzymywany od dołu zawiasowymi obejmami, przechodzącymi na zewnątrz w szerokie płaszczyzny wykonane z blachy aluminiowej. W trakcie spadania, wskutek oporu powietrza, odchylałyby się one do góry i zwalniały obejmy lontu, który wypa­dałby.

Opiniujący ten projekt gen. ltn. Nil L. Kirpiczew podniósł, że niezależnie od tego, że projekt nie jest opracowany technicznie, niezrozumiałe jest, w jakim celu autor występuje z bombą takiego typu; jej deto­nacja na wskazanym pułapie (co jest trudne do osiągnięcia) nie przyniesie żadnych efektów, okaże się zupełnie bezcelowa; ponadto wiatr uniesie bombę z pewnością nie tam, gdzie chciałby autor projektu. Z każdego punktu widzenia projekt Wąsowicza nie ma wartości praktycznej.

17.03.1915 r. opinię tę podzielił Komitet Techniczny GWTU, zapisując w protokole z posiedze­nia, że nadzieja na powodzenie działania takich balonów jest wyraźnie bezpodstawna i oddalił projekt Wąsowicza użycia ich do walki ze statkami powietrznymi nieprzyjaciela.