Torpeda powietrzno- wodna (samolot bezzałogowy typu latającej bomby) charakterystyczna była tym, że korpus torpedy połączony jest za pośrednictwem odpowiednich sprzęgieł z płatami nośnymi, które mogą być usytuowane w dowolnych konfiguracjach oraz ze śmigłem ciągnącym. Znaczną część drogi do celu torpeda pokonuje w powietrzu, a dzięki działa­niu wyłącznika czasowego, odrzuceniu płatów i śmi­gła ciągnącego oraz uruchomieniu śruby napędowej torpedy, ostatnią fazę drogi pokonuje podobnie jak klasyczna torpeda wodna, Pocisk zaopatrzony jest w powierzchnie sterowe i stabilizujące lot w powie­trzu, uruchamiane za pośrednictwem energii elek­trycznej, sprzężone z żyrokompasem, co gwarantuje utrzymanie kierunku lotu, a nawet wcześniejsze za­programowanie jego zmian.

Taki układ wyraźnie skraca czas pokonywania drogi pocisku od wyrzutni do celu (większa prędkość lotu w powietrzu aniżeli ruchu w wodzie). Rozwiąza­nie to stanowi rozwinięcie wcześniejszego, z 1911 r., odnoszącego się do pocisku powietrznego zaopatrzo­nego w powierzchnie nośne (Austria, Patent Nr 57.368). Zainteresowanie Karola Warchałowskiego udoskonaleniem klasycznych torped wiąże się z udziałem wytwórni Werner & Pfleiderer w wyścigu zbrojeń poprzedzającym wybuch I wojny światowej. Proponowane przezeń rozwiązania bezzałogowej bomby bliskie są idei późniejszej latającej bomby V-1 (Fieseler Fi-103), na pole walki wprowadzonej z końcem II wojny światowej.