W dniu 15.01.1910 r. Teodor Tyrakowski zgłosił w Belgii do opatentowania urządzenie zwiększające wydajność śmigieł aparatów latających. Uzyskał patent nr 222.291. Rozwiązanie dotyczyło układu śmigła obu­dowanego. Obudowę stanowił cylinder śmigła lotni­czego aparatu latającego w układzie coleoptera- pierścieniopłata.

Rozwiązanie układu śmigła obudowanego. Obudowę stanowi cylinder, z przo­du w formie lejka, zwężający się do tyłu, z wylotem skierowanym do dołu. Śmigło pracuje w przedniej części cylindra biegnącego przez długość statku powietrznego (w kadłubie). Montowane jest na wale i w dowolny sposób łączone z silnikiem napędowym. Szczególna forma cylindra służy także utrzy­mywaniu aparatu latającego w powietrzu, a to w efekcie powstającej różnicy ciśnień wewnątrz i zewnątrz cylindra wskutek różnych prędkości przebiegu powietrza wtłaczanego do cylindra przez śmigło. Układ aparatu latającego może być przy tym dowolny, posiadać może np. kilka śmigieł pracujących w autonomicznych obudowach.

Podobne rozwiązanie było atrakcyjne dla wielu konstruktorów. Sięgali do niego m.in. Otto Graf, Jan Bertold Rosenman Rożewski, bracia Swieściakowie. Pragnęli tą drogą polepszyć warunki pracy śmigła i zwiększyć jego wydajność.