Balon przeznaczony był do transportu żołnierzy, obserwacji i bombardowania pozycji nieprzyjaciela i wyposażo­ny w urządzenia umożliwiające kierowanie lotem i w spadochron ratowniczy sprowadzający balon z gondolą na ziemię.

Przedmiotem rozwiązania był układ i połączenie powłoki gazowej balonu z gondolą, żagiel- ster kierunku, a przede wszystkim spado­chron ratowniczy. Usytuowano go wewnątrz rurowe­go stojaka biegnącego przez powłokę gazową balonu i połączono z koszem- gondolą. W gondoli umiesz­czono mechanizmy otwierające, zamykające i skła­dające spadochron ponad powłoką gazową balonu. Czasza spadochronu typu parasola osadzona została na trzpieniu zakończonym u góry kołpakiem. Na trzpieniu tym oparto ślizgacz (pierścień). Łączy się on pałąkami z żebrami czaszy. Przesuwając ten pierścień w górę lub w dół można czaszę rozkładać lub składać wzdłuż trzpienia. Dolny kraniec trzpienia zakończo­ny jest dyskiem wspartym na sprężynie wewnątrz elementu rurowego (podobnie jak tłok w cylindrze). Pomiędzy pierścieniem ślizgowym a dyskiem trzpień otoczony jest sprężyną. Pierścień można ściągać w dół za pomocą linki i kołowrotu umieszczonego w gondoli i w ten sposób składać spadochron. Ściska­jąc z kolei sprężynę, na której wsparty jest dysk trzpienia można spadochron wciągać do wnętrza stojaka rurowego biegnącego przez powłokę gazową balonu. W przypadku awarii balonu zwolnienie w gondoli odpowiedniej linki uwalnia dysk, który przesuwa się w górę wysuwając z balonu trzpień i złożony spadochron. Zwolnienie kolejnej linki au­tomatycznie otwiera czaszę spadochronu, dzięki cze­mu statek powietrzny może łagodnie opaść na ziemię.

Brak informacji wskazujących, że twórca podjął reali­zację kreślonych w patencie rozwiązań.