W dniu 23.01.1909 r. August Smikalla (Smykała) zgłosił we Francji do opatentowania samolot automatyczny (Aeroplane automatique). Patent nr 398.803 wydano mu 2.04.1909 r. Rozwiązanie opatentowano również w Wielkiej Brytanii (patent nr 1909, zgłoszony 26.01.1909 r., wydany 2.12.1909 r.). Statek powietrzny typu wodno- lądowego, którego wirniki nośne i urządzenia ciągu dysponują napędem wietrznym.

Miał to być samolot pionowego startu i lądowania typu łodzi latającej. Zaopatrzony w cztery wirniki nośne usytuowane w dwu zespołach (każdy pracujący z jednego silnika na napędzie zespolonym), syme­trycznie po bokach kadłuba. Konstrukcja zespołów wirników nośnych jest analogiczna- różnią się tylko rozmiarami. Ich łopaty formowane są na kształt skrzydeł ptasich, o cienkim wysklepionym profilu. Szczególną ich cechą jest to, że na ich górnej po­wierzchni, prostopadle do osi obrotu, umieszczono dodatkowe pionowe powierzchnie. Intencją wynalaz­cy było by napierające na nie powietrze wprawiało wirniki w ruch obrotowy, dzięki czemu zyskiwałyby one same przez się zdolność unoszenia aparatu w górę.

W tylnej części kadłuba umieszczono wenty­lator napędowy, o znacznej średnicy, którego łopaty (odpowiednio wyprofilowane) chwytają wiatr napie­rający na aparat od tyłu. Koło to posiada dużą masę, aby jego bezwładność utrzymywała jego ruch obro­towy w przypadku zaniku wiatru (w przypadku zu­pełnego braku wiatru koło to może być napędzane z silnika umieszczonego w kadłubie za pośrednic­twem przekładni pasowej). Koło to napędza mniejsze (za pośrednictwem przekładni pasowej) połączone korbowodem z urządzeniem napędowym usytuowa­nym w przedniej części aparatu latającego. Na osi, w cylindrze, ruchem posuwisto zwrotnym przesuwa­ne są tutaj żaluzjowe klapki zamykane gdy ruch wy­konywany jest od przodu do tylu, otwierane zaś w trakcie ruchu z tyłu do przodu. W ten sposób, na drodze odrzutu powietrza, zamierzano uzyskać siłę napędową statku powietrznego. W przodzie aparatu umieszczono na poziomej osi obrotowej płetwę, wy­chylaną w zakresie 180 stopni, tak, że może ona peł­nić równocześnie rolę steru kierunku i wysokości. W tyle umieszczono konwencjonalny skrzyżowany ster wysokości i kierunku. W przedniej, spodniej części kadłuba, umieszczono po jego bokach niewiel­kie płaty, które umożliwiają ruch aparatu na wodzie- jako wodolotu. Aparat startuje z ziemi przy użyciu silnika spalinowego o mocy rzędu 37 kW (50 KM). Wznosząc się do wysokości, na jakiej występują od­powiednie wiatry, praca tego silnika staje się zbędną- lot kontynuowany jest samodzielnie w oparciu o urządzenia o napędzie wietrznym.

Intencją wynalazcy było stworzenie aparatu latają­cego typu wodno- lądowego, pionowego startu i lądowania, którego wirniki nośne i inne urządzenia napędowo- nośne dysponują napędem wietrznym. Wbrew oczekiwaniom wynalazcy nie byłby on jednak zdolny do lotu. Rozwiązanie wskazuje na nieznajo­mość podstawowych praw fizyki.