W dniu 30.04.1910 r. Stanisław Przybysz pisał do mini­stra wojny Rosji, że pracując wiele lat opracował projekt statku powietrznego. Może przystąpić do jego realiza­cji tylko bieda w tym, że nie mam na to środków. Z listu wynika, że chciałby zbudować śmigłowiec zao­patrzony w dwa silniki, każdy o mocy 88 kW (120 KM), z których jeden stanowiłby rezerwę awaryjną.

Kadłub, opatrzony płatami stałymi, kształtowany był w formie łodzi, mieszczącej przedział towarowo- pasażerski i silniki, umożliwiającej start z lądu i wody. Sam start realizowany byłby w pionie - dzięki działa­niu wirnika nośnego, a aparat byłby w stanie zawisać w powietrzu. Dla lotu poziomego- realizowanego jak pisze z dużą prędkością- służyłyby śmigła ciągnące. Ta rotodyna miała być zbudowana z materiału prze­zroczystego, nie byłoby jej widać z odległości 2000 m.

Przeznaczona byłaby przede wszystkim do prowa­dzenia obserwacji powietrznej i fotografii lotniczej. Załogę stanowiłoby 4 ludzi. Szczególnie istotnym jest, że mój aparat może wznosić się z każdego miejsca, z dowolną prędkością - czego jeszcze nikt nie doko­nał. Chciałbym dać Rosji pierwszeństwo. Po co ku­pować projekt i aparaty od innych, gdy można mieć swoje. Z braku środków nie mogę przystąpić do bu­dowy. Władza, myślę, na ten cel nie będzie ich żało­wać. W przeciwnym razie będę musiał zwrócić się do innych osób o pomoc, dlatego, że uważam swój pro­jekt za bardzo dobry i przydatny w praktyce. Proszę by dano mi możliwość budowy aparatu latającego, zbuduję go w krótkim czasie. Plan aparatu chronię u siebie.

Już 11.05.1910 r. Główny Zarząd Inżynierii (GIU) odpowiedział Przybyszowi, że z uwagi na brak jakichkolwiek danych, obliczeń i rysunków dotyczą­cych aparatu latającego jego prośba o pomoc w reali­zacji projektu jest oddalona.