W dniu 2.11.1918 r. Józef Grabowiecki zgłosił do opatentowania w USA urzą­dzenie zabezpieczające dla samolotów. Patent Nr 1.320.545 został wydany 4.11.1919 r. Przedmiotem ochrony praw własności intelektu­alnej był spadochron sprowadzający na ziemię cały samolot.

Spadochron współdziałał z samolotem. Samolot dwupłatowy układu nor­malnego, z kołowym podwoziem, zaopatrzony jest w spadochron, którego dwie półkule zajmują przestrzeń przed i za górnym płatem. Każda z półkul dzielona jest na dwie ćwiartki. Płócienne pokrycie wspiera się na żebrach pro­mieniście rozchodzących się od pętli w osi samolotu. Jedna z nich wiąże dwie ćwiartki tylne, a druga- przednie, a znajdują się one przed i za górnym płatem. Zewnętrzne końce wybranego żebra każdej z ćwiartek przedniej półkuli czaszy spadochronu związane są z łukowym wysięgnikiem, obrotowo związa­nym z pętlą usytuowaną w osi kadłuba przed dolnym płatem.

W analogiczny sposób rozwiązano tylną półkulę czaszy spadochronu z tym, że połączenia prowadzą tutaj do krawędzi spływu górnego i dolnego płata. Poszczególne ćwiartki czaszy spadochronu zaopatrzone są w sprężyny, które ściśnięte, utrzy­mują je złożone pod krawędziami natarcia i spływu płata górnego. Pod kadłu­bem umieszczony jest obciążnik połączony odpowiednio z elementami czaszy. Pod każdą ćwiartką czaszy przechodzi linka. Łączona ślizgowo z jednym z że­ber czaszy związana jest z sąsiednią ćwiartką a jej kraniec ze wspomnianym obciążnikiem. Analogicznie rozwiązane jest połączenie tylnej półkuli czaszy, gdzie także linki wiążące poszczególne ćwiartki łączą się z obciążnikiem. Zwolnienie zaczepu obciążnika i jego opadnięcie w dół pociąga za sobą roz­winięcie pokrycia. Poszczególne ćwiartki stykają się z sobą, a każda para tworzy półkolisty parasol z jednej strony płata nośnego. Ponieważ ciężar jest zawie­szony nisko pod samolotem, utrzymuje on samolot w jego normalnej pozycji (kołami w dół). Gdy parasol jest otwarty jego części- wraz z płatem górnym - tworzą spadochron z czaszą o obrysie koła.