Ostrzeniewski ornitopter, 1882
Ich konstrukcję oparł na jednym dźwigarze, żaluzjowo krytym płótnem. Podczas ruchu okresowo- zmiennego zmieniano kąty nastawienia skrzydeł, a ich ruch odbywał się po linii skośnej do poziomu. Wykonał dwie wersje płatów ruchomych różniące się obrysem. Służyły do eksperymentów nad ustaleniem optymalnej formy i konstrukcji ruchomych płatów. Podczas eksperymentów zauważył, że skrzydła tego typu wymagają wielkiej liczby uderzeń na sekundę, by dać pożądane wartości ciśnień, składających się na siłę wzlotu.
W 1898 r. wystąpił z projektem ornitoptera, dla którego wykonał również obliczenia. Jego płat ruchomy oparł na trójramiennym, przegubowo dzielonym dźwigarze, zamocowanym w kadłubie na kulistym czopie. Skrzydła, kryte żaluzjowo, o cienkim wklęsło- wypukłym profilu, miały poruszać się z góry w dół do tyłu i z dołu w górę do przodu, wykonując przy tym obrót wzdłuż swej osi podłużnej by zmniejszyć opory w ruchu jałowym. Projekt ten nie był zrealizowany, a Ostrzeniewski proponował budowę tego ornitoptera w kilku wersjach. Koncepcja ta wyrosła w toku doświadczeń nad układem optymalnego ornitoptera i w zamyśle autora miała prezentować racjonalny i ekonomiczny układ w zakresie wykorzystania mocy napędowych, a dostarczać ich miała praca mięśni człowieka. Ostrzeniewski określił powierzchnię skrzydeł ornitoptera- mięśniolotu na 2,72 m2, a moc potrzebną do jego wzlotu ustalił na 1,03 kW (1,4 KM).
Źródło:
[1] Januszewski S. "Pionierzy. Polscy pionierzy lotnictwa 1647- 1918. Tom 1". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2017.[2] Januszewski S. "Tajne wynalazki lotnicze Polaków: Rosja 1870-1917". Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej. Wrocław 1998.
[3] Januszewski S. "Wynalazki lotnicze Polaków 1836- 1918". Fundacja Otwartego Muzeum Techniki. Wrocław 2013.