Ich konstrukcję oparł na jednym dźwigarze, żaluzjowo krytym płót­nem. Podczas ruchu okresowo- zmiennego zmieniano kąty nastawienia skrzydeł, a ich ruch odbywał się po linii skośnej do poziomu. Wykonał dwie wersje pła­tów ruchomych różniące się obrysem. Służyły do eksperymentów nad ustaleniem optymalnej formy i konstrukcji ruchomych płatów. Podczas ekspery­mentów zauważył, że skrzydła tego typu wymagają wielkiej liczby uderzeń na sekundę, by dać pożądane wartości ciśnień, składających się na siłę wzlotu.

W 1898 r. wystąpił z projektem ornitoptera, dla którego wykonał również obliczenia. Jego płat ruchomy oparł na trójramiennym, przegubowo dzielo­nym dźwigarze, zamocowanym w kadłubie na kuli­stym czopie. Skrzydła, kryte żaluzjowo, o cienkim wklęsło- wypukłym profilu, miały poruszać się z góry w dół do tyłu i z dołu w górę do przodu, wykonując przy tym obrót wzdłuż swej osi podłużnej by zmniej­szyć opory w ruchu jałowym. Projekt ten nie był zre­alizowany, a Ostrzeniewski proponował budowę tego ornitoptera w kilku wersjach. Koncepcja ta wyrosła w toku doświadczeń nad układem optymalnego orni­toptera i w zamyśle autora miała prezentować racjo­nalny i ekonomiczny układ w zakresie wykorzystania mocy napędowych, a dostarczać ich miała praca mię­śni człowieka. Ostrzeniewski określił powierzchnię skrzydeł ornitoptera- mięśniolotu na 2,72 m², a moc potrzebną do jego wzlotu ustalił na 1,03 kW (1,4 KM).