Do skórzanej płyty piersiowej zamocowane są elementy pionowej ramy, zakrzywione w górze tak, że tworzą haki obej­mujące ramiona pilota (zaopatrzone w paski zabez­pieczające). Płyta piersiowa wyposażona jest także w pasek opasujący talię oraz paski obejmujące nogi pilota. Do wspomnianej ramy, poprzecznie do płyty piersiowej, zamocowana jest rurowa tuleja, w której ułożyskowany jest główny wał napędowy. Na nim, za pośrednictwem przekładni, zainstalowane są wirniki śmigłowca o osiach pionowych. Na wale napędowym, w pobliżu ramy nośnej śmigłowca, z każdej jej strony, zainstalowano po dwie pary kół zapadkowych. Przy każdym z nich znajduje się swobodnie obracające się koło łańcuchowe z umieszczoną na nim zapadką. Transmisją łańcuchową koła te łączą się z innymi umieszczonymi na wale usytuowanym na wysięgni­kach przed ramą nośną śmigłowca. Zakończony jest on korbami, dzięki czemu wał ten obracany siłą mię­śni pilota przekazuje obroty na wirniki nośne. Poniżej głównego wału napędowego, poziomo w ramie no­śnej śmigłowca, ułożyskowany jest następny wał, zakończony korbami, które połączone są niżej z pedałami. Obroty tego wału uzyskane na skutek pracy nóg pilota także przekazywane są na główny wał napędowy za pośrednictwem przekładni łańcu­chowej. Koła zapadkowe umieszczone na głównym wale napędowym sprawiają, że napęd funkcjonuje jednostajnie w przypadku asynchronicznej pracy rąk i nóg pilota.

Wynalazca pragnął stworzyć prosty aparat latający umożliwiający wzlot, który mógłby znaleźć zastoso­wanie np. w armii dla celów rozpoznania powietrzne­go (obserwacja terenu). Prędkość wznoszenia zależna byłaby od pracy mięśni pilota. Możliwym byłby także zawis w powietrzu. Wynalazca nie wykluczał przy tym, że środkiem pomocniczym mógłby być dla jego urządzenia niewielki balon, którego siła wyporu rów­noważyłaby ciężar pilota i urządzenia napędowego.