W 1892 r. Władysław Łaski zgłosił do opatentowania w Rosji sterowiec (Aerostat) co potwierdza wydane przez Urząd Patentowy Świadectwo Ochrony nr 540/1892. Paten­tu jednak nie uzyskał. 22.08.1893 r. powtórnie zwrócił się do Departamentu Handlu i Manufaktur Ministerstwa Finansów Rosji z prośbą o wydanie mu patentu wynalazczego. 9.09.1893 r. uzyskał świadectwo ochrony na aerostat przystosowany do bezpiecznego latania.

Memoriał patentowy opisywał rozwiązanie układu sterowca z napędem w postaci skrzydeł, poruszanych siłą mięśni aeronauty. Aeronauta podwieszony był pod klasycznym balonem, którego siła wyporu ledwie miała równoważyć cięża­ry. Skrzydła miano podwieszać pod jego pachy i pa­chwiny, tak aby mógł nimi swobodnie poruszać z góry w dół, a obracając, także z przodu w tył i w taki sposób, by umożliwiały równocześnie kierowanie lotem. Podstawowy model aerostatu jednoosobowego można by rozwijać, budując balony 2-, 3- i 4- osobowe, których załoga pracowałaby wspólnie (mogłaby pracować na zmianę).

W memoriale opisowym odwoływał do teorii lotu ptaka traktowanego jako maszyna aerostatyczna, wskazując dalej na analogie układu statku powietrz­nego do budowy anatomicznej i mechanizmu lotu ptaka. Wynalazca sądził, że rozwinie on prędkość około 50 km/h, zapewni bezpieczny lot (przy stałej wartości siły wyporu balonu). Departament Handlu i Manufaktur Ministerstwa Finansów przesłał zgło­szenie (23.09.1893 r.) do Ministerstwa Wojny, pro­sząc o określenie wartości militarnych rozwiązania. Oceniający je specjaliści (ze Szkolnego Parku Aeronautycznego w Petersburgu) wskazali, odwołując się do eksperymentów George’a Berthensona ze skrzy­dłami łączonymi z balonem, że nie przyniosły one użytecznych praktycznie wyników. Podkreślili, że wbrew zapewnieniom wynalazcy, konstrukcja jego balonu nie zapobiegnie stratom gazu nośnego, co zależy od materiału, z którego wykonuje się powłokę gazową, o tym zaś w opisie patentowym nic się nie mówi. W konkluzji opinii Ministerstwa Wojny dla Ministerstwa Finansów stwierdzono: propozycja wynalazcy nie zawiera w sobie niczego nowego i nie może mieć znaczenia praktycznego. Stanowisko to podzieliła Rada Techniczna Departamentu Handlu i Manufaktur Ministerstwa Finansów, oddalając 14.01.1895 r. wniosek o udzielenie przywileju wyna­lazczego.