Jan Korotkiewicz, syn W., szlachcic, poddany Cesar­stwa Rosyjskiego. Do 1915 r. mieszkał w Warszawie.

Jako mechanik interesował się nie tylko techniką lotniczą. W 1912 r. opatentował w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej aparat i system sygnalizacji kolejowej (nr 1 042 236), niewątpliwie pozostający w związku z rozwiązaniami sygnalizacji kolejowej, patentowanymi wcześniej w Rosji wraz z W. Soninem z Warszawy (patenty nr 19.748 i 23.280 z 1911 i 1913 r.). Wcześniej, w 1906 r. wraz z kupcem warszawskim O. Lembaldem uzyskał w Rosji patent na rozwiązanie urządzenia do porcjowania ciał sypkich lub cieczy.

W czasie I wojny świa­towej, po ewakuacji do Rosji, kierował własną fabryką broni, produkując tam m.in. bomby lotnicze. Jego bomby od 1915 r. zastąpiono zmodyfikowanymi bom­bami kpt. Oranowskiego, zapasy bomb innych typów, w tym Korotkiewicza, zniszczono.

Opracował m.in. strzelbę strzelającą różnymi poci­skami (tajne świadectwo ochrony nr 207 z 25.08.1915 r.), własny model nożyc do forsowania zasieków (taj­ne świadectwo ochrony nr 66 074 z 9.03.1915 r.) i szybkostrzelny moździerz. W 1916 r. uzyskał w Rosji tajne świadectwo ochrony na rakiety świetlne (nr 492 z 25.02.1916 r.). Propozycje podjęcia produkcji tych wynalazków Główny Zarząd Wojskowo- Techniczny (GWTU) odrzucał. Ich prototypy były przez Korot­kiewicza wykonywane, podejmowano z nimi próby, np. z nożycami do forsowania zasieków przeciwpiechotnych, ale nie okazywały one zalet, o jakich mówił wynalazca.

15.02.1911 r. zgłosił w Rosji do opatentowania dwupłat z automatyczną stabilizacją. Patent wynalazczy nr 24 637 wydano mu 24.08.1913 r.

Konstrukcje:
Korotkiewicz samolot, 1911, projekt samolotu pionierskiego.