Prośba ta trafiła do Zarzą­du Wojenno- Powietrznej Floty (UWWF), który in­formację o parowozie przekazał Głównemu Zarzą­dowi Wojskowo-Technicznemu (GWTU). Równocześnie 17 marca poproszono Gumińskiego by dostarczył Komitetowi Technicznemu UWWF opis i rysunki swego samolotu- niezbędne do oceny jego oferty. Gumiński nie odpowiedział na to pismo, być może go nie otrzymał. 30.05.1917 r. ponownie telegrafował do ministra wojny- już gen. Kiereńskiego- by armia podjęła budowę samolotu, pod jego kierunkiem, w warsztatach Parku Aeronautycznego w Nowej Wsi pod Petersburgiem. W piśmie do Gu­mińskiego z 5 czerwca UWWF prosiło go, by nie przesyłał już opisu i rysunków projektu do Petersbur­ga, lecz złożył je bezpośrednio- dla oszczędności czasu- w Laboratorium Aerodynamicznym Poli­techniki w Moskwie, kierowanym przez zasłużonego profesora Żukowskiego, a wykonującego dla UWWF ekspertyzy z zakresu techniki lotniczej. Równocześnie- 5 czerwca- proszono Laboratorium Aerodyna­miczne o dokonanie oceny projektu Gumińskiego, jeśli się tam zgłosi i przedłoży materiały, oraz o prze­kazanie Komitetowi Technicznemu UWWF swoich ustaleń w przedmiocie propozycji wynalazcy.

8.08.1917 r. Laboratorium Aerodynamiczne przesłało Komitetowi Technicznemu UWWF opinię o aeroplanie Gumińskiego (określanym przezeń mia­nem "Kampo") opracowaną 21.06.1917 r. przez inż. mechanika Władimira P. Wietczikina, specjalistę z zakresu wytrzymałości materiałów i konstruktora lotniczego. Z punktu widzenia mechaniki, prawa zachowania energii, sposobu technicznej prezentacji- pisał Wietczikin- projekt stanowi przykład naj­większego nieuctwa. Środek ciężkości całego aparatu Gumiński ustala nieprawidłowo. Wietczikin nie wie, jaka siła zdolna będzie nadać ruch samolotowi, skoro autor projektu mówi o 32 400 obrotach silnika/min- o możliwości kołowania po ziemi z prędkością 17 597 km/h (!), na kołach podwozia o napędzie z silnika aeroplanu przez transmisję.

Wietczikin podkreśla, że wynalazca dostarczył ogromną liczbę rysunków nie­istotnych części samolotu i silnika, nie uporządkowa­nych i pozostających bez związku z sobą, w których roi się od zębatych kół, łańcuchów, niepotrzebnych wałów o ogromnej masie i pochłaniających bez jakie­gokolwiek pożytku ogromną pracę na tarcie. Przy tym nie pokazują one wymiarów, z wyjątkiem średni­cy kół podwozia i śmigieł, liczby zębów i powierzchni skrzydeł. Nie podano masy aparatu, udźwigu, a przedstawiona lista materiałów, z których powinny być wykonane części samolotu wskazuje, że autor nie ma żadnego pojęcia w zakresie zagadnień wytrzyma­łości materiałów (...), a także wszystkiego, co dotyczy obliczeń oporów ruchu aparatu, niezbędnej mocy silnika i relacji między siłą a prędkością- tutaj zdaje się wierzyć w możliwość otrzymania energii z nicze­go- Wietczikin kończy swą ocenę stwierdzeniem, że zarówno rysunki, jak i opis są równie dyletanckie, jak koncepcja samolotu, którego projekt nie zawiera jakiejkolwiek myśli zasługującej na uwagę.

12 sierpnia opinię Wietczikina przekazano do wiadomości kan­celarii ministra wojny. Gumiński nie akceptował jej jednak. Ponownie zwrócił się- tym razem do naczel­nika Komitetu Technicznego UWWF płk. Kalinow­skiego- z prośbą o umożliwienie mu budowy samo­lotu, tym razem na koszt własny w warsztatach Parku Aeronautycznego w Nowej Wsi. Kalinowski opatrzył to pismo na marginesie rezolucją: na swój koszt może budować gdzie chce. W odpowiedzi skierowa­nej do Gumińskiego 24.08.1917 r. zawiadomio­no go, że UWWF nie dysponuje w Petersburgu ani gdziekolwiek indziej własnymi warsztatami do bu­dowy samolotów, radząc mu by swe zlecenie skierował do jednej z fabryk lotniczych.