W 1911 r. inż. Michał Król wydał w Warszawie broszurę ”Jak zbudować szybowiec i jak wykonywać na nim wzloty”. Zamieszczono w niej opis techniczny szybowca w układzie Chanute'a wraz z rysunkami technicznymi i wskazówkami dotyczącymi materiałów i wykonawstwa oraz techniki pilotażu. Wzorowany był na szybowcu Voisin. Broszurze Michała Króla, należy zawdzięczać, że ruch młodzieży dookoła budowy szybowców był w tym okresie tak żywy na terenie ziem polskich. Do projektu i koncepcji szybowca Króla nawiązało wielu konstruktorów: w 1912 r. powstał szybowiec uczniów gimnazjum im. Chrzanowskiego w Warszawie, w 1913 r. szybowiec Babińskiego również w Warszawie, oraz w 1913 r. szybowiec uczniów gimnazjum z Piotrkowa. Często do projektu wprowadzali własne rozwiązania. Stąd też parametry techniczne szybowców polskich układu Chanute'a odbiegały od propozycji Delone'a czy też Króla. Polskie konstrukcje szybowcowe okresu pionierskiego nie odbiegały one poziomem wykonania oraz parametrami techniczno-lotnymi od podobnych powstających na Zachodzie Europy.

Wiele uwagi autor poświęcił nauce latania, zasadom pilotażu, bezpieczeństwu lotów. Zwracał szczególną uwagę, aby nigdy nie wykorzystywać do skoków z szybowcem zboczy parowów czy wąwozów, nie skakać z pionowych urwisk i dachów, latać zawsze przeciwko wiatrowi, nie latać przy prędkościach wiatru większych niż 6 m/s, nie latać w warunkach turbulentnych. Szybowiec Michała Króla prezentował sobą typ szybowca szkolnego, służył do prawidłowego opanowania lotu ślizgowego, do oswojenia pilota z powietrzem, do opanowania techniki startu i kierowania lotem.

Konstrukcja:
Jednomiejscowy dwupłat o konstrukcji drewnianej.
Płaty prostokątne, dwudźwigarowe, usztywnione słupkami i wykrzyżowane linkami. Dźwigary bambusowe, żebra o cienkim, profilu typu ptasiego, z giętych listewek drewnianych lub z trzciny. Płaty obustronnie kryte perkalem. W środkowym wykroju dolnego płata dwa pręty bambusowe służyły za uchwyt dla rąk pilota. Do startu i lądowania służyły nogi. Sterowanie szybowcem odbywało się przez zmianę położenia środka ciężkości układu drogą przemieszczeń ciała pilota.
Kadłub z prętów bambusowych wykrzyżowanych linką stalową. Pozycja pilota wisząca. Z przodu i z tyłu, pod płatem i statecznikiem, umieszczono krótkie elastyczne płozy zabezpieczające przed uszkodzeniami.

Dane techniczne (wg [2]):
Rozpiętość- 6,9 m, długość- 4,95 m, wysokość- 1,45 m, powierzchnia nośna- 19,3 m².
Masa własna- ok. 20-25 kg, masa użyteczna- ok. 65 kg, masa całkowita- ok. 85-90 kg.
Prędkość lotu- 29-36 km/h, doskonałość- ok. 7, opadanie minimalne- ok. 1,2 m/s.