Udział Stefana Drzewieckiego wlotach balonowych w 1882 r. zaowocował jego własnym projektem udoskonalenia balonu wolnego, kierowanie lotem którego pociągało za sobą i straty gazu nośnego i straty balastu, znaczą­co ograniczając możliwości wykonywania długotrwa­łych lotów.

By zmniejszyć ubytki gazu w razie ozię­biania się powłoki i straty balastu, zaproponował malowanie powłoki balonu z jednej strony na biało, z drugiej na czarno i obracanie aerostatu z pomocą śmigła sterowego jego pomysłu pod słońce, by tym sposobem regulować stopień nagrzania powłoki i sterować pułapem lotu. Obok tego proponował stosowanie dwu zaworów, małego dla upuszczania gazu przy sterowaniu wysokością lotu, dużego zaś dla szybkiego opróżniania balonu z gazu przy lądowaniu. W dość oryginalny sposób chciał rozwiązać też roz­chód balastu. Proponował zrzucanie go na spado­chronie, którego charakterystyki zapewniałyby nie­wielkie opadanie. Z chwilą odzyskiwania przez balon wysokości można by powtórnie wciągać balast z pomocą linki, która łączyła go z dnem kosza.

Entu­zjazm Drzewieckiego podzielili dwaj młodzi, majętni Paryżanie, którzy zamierzali podjąć budowę balonu systemu proponowanego przez Drzewieckiego, balo­nu o wyjątkowo dużej pojemności, sięgającej 4500 m³, którego jednak nigdy nie zbudowano.