Intencją wynalazcy było skonstruowanie układu jednopłatowego samolotu cechującego się dużą statecznością, a to poprzez właściwe rozmieszczenie mocno wysklepionych płaszczyzn nośnych i położe­nie środka ciężkości. Możliwość jego przemieszczania w locie odgrywała też istotną rolę w procesie stero­wania lotem.

Ideę tę rozwinięto w memoriale przedłożonym 10.09.1910 r. w Urzędzie Patentowym Francji. Wskazano, że pozycja pilota mieści się w środku ciężkości układu. To jak i kształt płata nośnego zapewnia dużą stabilność poprzeczną. Stateczność podłużną zapew­nia właściwe usytuowanie płata i usterzenia ogono­wego- w dwu płaszczyznach (usterzenie poziome niżej), położenie środka ciężkości samolotu oraz umieszczenie osi śmigła ciągnącego w płaszczyźnie pomiędzy płatem a środkiem ciężkości. Sterowanie lotem realizowane być może drogą przemieszczania położenia środka ciężkości drogą przesuwania plat­formy z siedzeniem pilota na szynie w płaszczyźnie poprzecznej (kierunek lotu) oraz różnicowe skręcanie listwy spływu płata a także akcję płytowego usterzenia pionowego umieszczonego w przodzie bądź w tyle kadłuba.

Samolot dysponuje trójkołowym podwo­ziem, którego koła umieszczono w widelcach amortyzowanych teleskopowo. Podwozie główne (dwukoło­we) zaopatrzone być może w pływaki umożliwiające wodowanie - po jednym po zewnętrznej stronie osi koła. Podwozie ogonowe (jednokołowe) opatrzone jest dwoma małymi pływakami. Widelec tego koła montowany jest obrotowo i służyć może do kierowa­nia ruchem samolotu na ziemi.

Samolot cechuje pro­stota montażu i demontażu płata łączonego z kadłu­bem na zawiasach i usztywnianego odciągami, które wystarczy zwolnić by złożyć skrzydła wzdłuż boków kadłuba.