W latach 1877- 1778, podczas pobytu w Turcji, Leon Władysław Czajkowski opracował projekt aparatu lata­jącego, mającego wiernie odtwarzać lot ptaka. Dalsze prace nad  swoim projektem prowadził we Francji. Jego współpracownikiem został tutaj Stanisław Koch. Wspólnie też opatentowali pomysł Czajkowskiego, oparty- jak zapewniał wynalazca- na nieznanych dotąd zasadach.

Według Czajkowskiego istota lotu ptaka polega na tym, że skrzydła szukając oparcia sprężają pewną ilość powietrza. Mięśnie naciągają się do tego stopnia, że spłaszczony korpus, wykorzystując chwilowe pod­parcie, wzlatuje w górę, bowiem sprężone przez skrzydła powietrze stawia większy opór aniżeli sam korpus. Ten ostatni nie mógłby utrzymać się w powietrzu do powtórnego uderzenia skrzydeł gdy­by nie nastąpiło rozprężenie mięśni. Jego efektem jest rozrzucenie skrzydeł. Są one znacznie lżejsze od kor­pusu i podczas ruchu w przód, i w górę jeszcze raz unoszą spłaszczony korpus, po czym cykl się powta­rza.

Wszystkie te ruchy wiernie odtwarzać miał apa­rat stanowiący przedmiot ochrony praw wynalaz­czych, określonych patentem nr 395.771 zgłoszonym we Francji 14 sierpnia 1908 r., a wydanym 7.01.1909 r. na aparat latający (Appareil volant). Rozwiązanie wynalazcze dotyczyło statku powietrznego typu ornitoptera, w którym mechanizm ruchu skrzydeł nadawać miał im odpowiednią oscylację, połączoną ze zmianą kątów nastawienia, umożliwiając zarazem sterowanie lotem.

Był to aparat latający typu ornitoptera, w którym mechanizm ruchu skrzydeł zło­żony jest z dwu ram, posadowionych równolegle, jedna nad drugą. Ta umiesz­czona wyżej może przemieszczać się w stosunku do niższej (osadzonej w ka­dłubie) po linii pionowej i poziomej równocześnie. Połączenia ram stanowią dwie pary skośnych łączników ślizgających się w tulejach połączonych z ramą dolną. Napęd od silnika, umieszczonego centralnie pomiędzy podłużnicami ramy dolnej, za pośrednictwem przekładni łańcuchowej, przekazywany jest na koła przekładni, których osie oparte są na podłużnicach ramy dolnej. Prze­kładnie te łączą się mechanizmem korbowym z podłużnicami ramy górnej. Obrót korby powoduje oddalanie się i przybliżanie ram. Wspomniane łączniki, ślizgające się w skośnie ustawionych względem ram tulejach, powodują, że ruch ten odbywa się po linii skośnej: w górę do przodu i w dół do tyłu. Dwa skrzydła złączone są z sobą przegubowo w osi kadłuba do słupka przemiesz­czającego się tak jak rama górna. Stanowi on dźwignię odpowiednio wychyla­jącą płaty w trakcie wzajemnego złożonego ruchu dwu ram bowiem dźwigary obu skrzydeł osadzone są równocześnie ślizgowo na podłużnicach ramy dol­nej. Końcówki dźwigarów skrzydeł połączone są elastycznym usztywnieniem z pionowym słupkiem, biegnącym w kierunku przeciwnym od wspomnianego wyżej. Takie połączenie skrzydeł z mechanizmem ruchu nadaje im odpowied­nią oscylację, połączoną ze zmianą kątów nastawienia. W trakcie ruchu robo­czego skrzydeł (z góry w dół do tyłu) napinane są równocześnie sprężyny umo­cowane w skośnych łącznikach, pomiędzy dwoma ramami. Pod ich wpływem wykonywany jest ruch jałowy (z dołu w górę do przodu), który trwa krócej od roboczego, co daje w efekcie pożądaną dla wzlotu różnicę ciśnień na płacie. Skośne łączniki mogą być obracane swymi tulejami mocowanymi przegubowo do ramy dolnej w taki sposób, by w razie potrzeby można było nadać skrzy­dłom tylko ruch okresowo-zmienny skierowany w dół i do góry (w linii pio­nowej). Mechanizm zmiany położenia łączników umożliwia w ten sposób ustalenie zakresu oscylacji skrzydeł i sterowanie lotem. Aparat latający dyspo­nować może dwoma lub większą liczbą par ruchomych skrzydeł, których mechanizm ruchu skryty jest całkowicie w opływowej obudowie kadłuba.

Konstruktorzy nie zrealizowali swego projektu, brak informacji, czy takie prace podjęli.