Gustaw Broniewski w latach 1845- 1850 opracował projekt aparatu latającego w układzie ornitoptera. Zaprezentował go w 1850 r. w artykule Żegluga na­powietrzna przez zastosowanie siły do łódki opatrzo­nej skrzydłami publikowanym na łamach Kore­spondenta Handlowego, Przemysłowego i Rolnicze­go.

Projektowany przezeń aparat latający posiadał trójdźwigarowe, kryte płótnem płaty, o wklęsło- wypukłym profilu, wzorowane w obrysie na skrzydłach ptaka. Poruszane były przy pomocy maszyny parowej za pośrednictwem transmisji kół zębatych. Koniec linii poprzecznej przechodzącej przez środek ciężkości kadłuba w kształcie łódki i skrzydeł zataczał półkole. Sterowanie pionowe realizować miano drogą zmian położenia środka ciężkości aparatu. Sterowanie poziome zaś przez zatrzymywanie ruchu jednego ze skrzydeł, pracujących w ruchu okresowo- zmien­nym. Prędkość ruchu skrzydeł miała być synchronizowana z gęstością mas powietrza i regulowana przez pilota, podejmującego decyzję na podstawie wskazań wysuniętego do przodu kadłuba wiatromierza i barometru. Konstruktor planował wyposażenie swego aparatu w cztery wklęsło- wypukłe, wysuwane spod kadłuba, półkule: dwie z boku, jedną pod rufą i jedną z przodu. W razie niebezpieczeństwa bądź awarii ruchomych płatów pełniłyby one rolę spado­chronu sprowadzającego statek powietrzny z załogą na ziemię. Ciężar konstrukcji miał sięgać 250 kg, powierzchnia płatów 15 m², moc silnika 4,4 kW (6 KM).

Impulsu dla podjęcia prac z zakresu techniki lot­niczej dostarczyła Broniewskiemu dyskusja jaka na łamach europejskiej prasy technicznej, a nie tylko, rozgorzała z początkiem lat 1840- tych wokół projek­tu "Parolotu" Hensona. Układ płatowca budził liczne kontrowersje, z jego krytyką wystąpił również Bro­niewski, podnosząc, że rozwiązania problemu lotu poszukiwać należy w drodze budowy aparatu z pła­tem ruchomym, wykonującym ruch okresowo- zmienny. Tak w opozycji do płatowca Hensona naro­dził się projekt ornitoptera.

Nigdy nie został zreali­zowany w zakładanej postaci. W 1845 r. konstruktor wykonał jedynie model o powierzchni płatów ok. 1,2 m². Skrzydła poruszane były siłą mięśni człowieka kręcącego korbą, której obroty przekazywane były na wspomniane wyżej koła zębate. Górne, połączone ze skrzydłami, było 2,5 raza większe od dolnego, połą­czonego z korbą. Model ten służył do doświadczeń i pomiarów siły nośnej skrzydeł.