Karol Blumencron 18.12.1901 r. opatentował na Wę­grzech rozwiązanie optycznego balonu sygnalizacyjne­go (patent nr 24.693). 7.01.1902 r. na rozwiązanie to uzyskał Świadectwo Ochrony nr 16.157 w Rosji, ale patentu rosyjskiego mu odmówiono. Rozwiązanie doty­czyło sposobu przekazywania sygnałów optycznych na większe odległości za pośrednictwem balonu (wolnego lub na uwięzi). W tym celu gondolę konstruowano z dwu bębnów, z których w zewnętrznym wykonano trzy otwory, wewnętrzny zaś był różnokolorowy. Znaki, np. alfabetu Morse’a, przekazywano drogą ekspozycji odpowiednich kolorów, na skutek obrotu wewnętrzne­go bębna wokół jego osi. Bęben ten obracano z pomocą mięśni załogi lub z pomocą silnika elektrycznego i baterii akumulatorów, umieszczonych na pokładzie lub zużyciem silnika czerpiącego energię elektryczną z ziemi (balon na uwięzi).

Na początku stycznia 1902 r. Blumencron zwrócił się do rosyjskiego attache wojskowego w Wiedniu z ofertą wdrożenia balonu sygnalizacyjnego swego systemu w armii rosyjskiej. Pismo attache wojskowe­go trafiło do ministra wojny, a następnie do Główne­go Zarządu Inżynierii. Opinię dla Komitetu Tech­nicznego opracował płk Kowanko. Uznał, że pomysł nie jest nowy. Balon Blumencrona może być stoso­wany tylko do sygnalizacji dziennej. Ten sam cel, przy użyciu prostszych środków technicznych można osiągnąć z rosyjskimi balonami sygnalizacyjnymi, których użyto w manewrach okręgu kijowskiego w 1899 r. W 1900 r. podobny balon z osią i cylin­drem zbudowano w Oddziale Aeronautycznym w Kownie. Także w tym przypadku konstrukcja nie była tak skomplikowana jak w balonie Blumencrona, którego działanie wymagało stosowania silników elek­trycznych, akumulatorów etc.

3.04.1902 r. Komitet Elektrotechniczny GIU, po zapoznaniu się z propozycją Blumencrona i opinią płk. Kowanki uznał, że przedłożona Mini­sterstwu oferta nie jest interesująca zarówno z uwagi na ideę, jak i złożone rozwiązania techniczne balonu, dlatego oddalił ją.