Na początku listopada 1908 r. Antoni Berko poinformował Ministerstwo Wojny Rosji, że opracował projekt balonu, którego lotem można swobodnie kierować- sterowca.

Zdaniem wynalazcy charakterystyki tech­niczne sterowca powinny umożliwiać lot na pułapie do 3000 m, zasięg do 1000 km i czas przebywania w powietrzu przez 24 h, przy prędkości mak­symalnej lotu rzędu 40 km/h. Miałby to być statek zwrotny, zataczający krąg o średnicy 100 m, przezna­czony do prowadzenia obserwacji, wykonywania fotografii powietrznej, swobodnie przemieszczający się w powietrzu, przynajmniej przy prędkości wiatru 3- 4 m/s na dowolnej wysokości i kierunku, bezpiecz­ny dla załogi, umożliwiający lądowanie na lądzie lub wodzie.

Berko zaznaczał, że sterowiec można wyposażyć w dwa silniki po ok. 30 kW (41 KM) każdy, z których jeden byłby rezerwą, uruchamianą w razie awarii pierwszego. W trakcie długich lotów można by korzy­stać z nich przemiennie, prowadząc przeglądy, na­prawy, konserwację jednego lub drugiego. Urządze­niem ciągu byłoby śmigło, sterowym zaś płaszczyzny sterów wysokości i kierunku. Zespół napędowo- śmigłowy i usterzenie miały być tak urządzone, że eliminowałyby potrzebę posługiwania się w trakcie lotu balastem lub upuszczaniem z powłoki gazu no­śnego. Kolejną zaletą sterowca- akcentowaną przez twórcę projektu, miały być niskie koszty jego budo­wy, szacowane na 31 594 koron.

Główny Za­rząd Inżynierii nie okazał zainteresowania jego pro­pozycją. Negatywna ocena projektu dokonana przez rosyj­skich inżynierów wojskowych jest uzasadniona o tyle, że prędkość lotu sterowca rzędu 40 km/h była niewy­starczająca do uzyskania możliwości efektywnego kierowania jego lotem. Biorąc zaś pod uwagę wzmiankę wynalazcy że lot może być realizowany przy prędkości wiatru 3- 4 m/s, każe to obniżyć sza­cunki prędkości lotu sterowca do około 14 km/h, co zupełnie wykluczać musiało zainteresowanie armii tą propozycją, ujawniając zarazem dyletantyzm twórcy projektu w zakresie sztuki projektowania aerostatu.