Na początku 1979 r. inż. Władysław Okarmus zaproponował, by wykorzystując przyrządy do budowy seryjnego szybowca SZD-48 "Jantar Standard 2"- zbudować 3 nowe typy szybowców. Miały to być: szybowiec klasy klub SZD-48-2 "Jantar Club", szybowiec akrobacyjny SZD-48-3 "Jantar-Akrobat" oraz szybowiec wyczynowy SZD-48-4 "Jantar 17" o rozpię­tości 17 m.

Charakterystyczną cechą tego szybowca, w porównaniu z SZD-48-1, była mniejsza rozpiętość skrzydeł- 13,0 m. Na­leżało też przeprojektować dźwigary do nowych obciążeń, przesunąć lotkę w stronę kadłuba, usunąć zbędne zbiorniki balastowe oraz ich in­stalacje wraz z napędem i zaworem w kadłubie. Trzeba też było sprawdzić wytrzymałość kadłu­ba oraz usterzeń.

Intencją projektantów było wykorzystanie ist­niejącego oprzyrządowania, umożliwiającego szybkie wykonanie nowej wersji szybowca, przy minimalnych nakładach na przygotowanie pro­dukcji. Nawet jeżeli czasochłonne były analizy aerodynamiczne i wytrzymałościowe oraz wpro­wadzenie wynikających z nich zmian, to wiele czasu zaoszczędzono by nie musząc wykony­wać całych makiet i foremników.

Wiele wątpliwości wzbudziła biegunowa szy­bowca w locie odwróconym. Ostatecznie prze­ważyło stanowisko sceptyków, że szybowiec akrobacyjny powinien być skonstruowany od podstaw, a nie może to być adaptacja. Ponieważ na konstruowanie od podstaw nie było warun­ków- temat odłożono do lepszych czasów.

W związku z organizowanymi Mistrzostwami Akrobacji Szybowcowej, do prac nad szybowcem akrobacyjnym po­wrócono ponownie dopiero w 1990 r. Zbudowano wówczas dwa prototypy szybowca SZD-59 "Acro". Wtedy zaistnia­ła jednak konkurencja w postaci szybowca Swift S-1, w którym wykorzystano geometrię skrzydeł od SZD-21 "Kobuz".

Ostatecznie oznaczenie SZD-48-3 otrzymała kolejna modyfikacja szybowca "Janta­r Standard"- SZD-4-38 "Jantar Standard 3".

Dane techniczne SZD-48-3, projektowane (wg [1]):
Rozpiętość- 13,0 m, długość- 6,71 m, wysokość- 1,51 m, wydłużenie- 17,4, powierzchnia nośna- 9,69 m².