SZD-48-2 "Jantar Club", 1979- 1982
("Jantar-klub")

Na początku 1979 r. inż. Władysław Okarmus zaproponował, by wykorzystując przyrządy do budowy seryjnego szybowca SZD-48 "Jantar Standard 2"- zbudować 3 nowe typy szybowców. Miały to być: szybowiec klasy klub SZD-48-2 "Jantar Club", szybowiec akrobacyjny SZD-48-3 "Jantar-Akrobat" oraz szybowiec wyczynowy SZD-48-4 "Jantar 17" o rozpiętości 17 m.
W związku z przygotowywanymi w Szwecji I Szybowcowymi Mistrzostwami Świata Klasy Klub (Örebro, 04.04.1979 r.), zainteresowanie zostało skierowane w stronę szybowca tej klasy. Nie było jednak szans na przygotowanie modyfikacji szybowca na mistrzostwa i ostatecznie wystartowały tam przemalowane szybowce SZD-32A "Foka 5".
Prace konstrukcyjne uruchomiono jednak. Polegały one przede wszystkim na zaprojektowaniu stałego podwozia. Na początku kwietnia 1979 r. dokonano przymiarki na prototypie SZD-49 "Jantar Standard K", która miała na celu optymalizację położenia koła zarówno względem środka masy, jak i doboru kąta postojowego, przy jednoczesnym minimalnym wystawaniu koła z obrysu kadłuba. Dalsze zmiany miały dotyczyć usunięcia instalacji balastowe wraz z pokryciami zbiorników wodnych w skrzydłach.
W czerwcu 1979 r. ustalono położenie koła podwozia, którego oś umiejscowiono w odległości ok. 80 mm od dolnej krawędzi obrysu kadłuba. Koło miało być osłonięte owiewką w celu zmniejszenia oporów - zakładano, że doskonałość tak przygotowanego szybowca nie powinna być mniejsza niż 37.
Głównym wykonawcą dokumentacji zmian był tech. Mieczysław Mikuszewski, który we wrześniu 1979 r. praktycznie zakończył dokumentacj.
Próby zainteresowania potencjalnych nabywców nowym szybowcem nie dały oczekiwanych efektów. W 1980 r. z zapytaniem zwróciły się tylko Węgry i Argentyna, rozpoczęto więc uzgadnianie dokumentacji z IKCSP Do realizacji warsztatowej jednak nie doszło.
Temat ten powrócił jeszcze w 1982 r. Konstruktorem wiodącym został wówczas mgr inż. Tadeusz Łabuć. Ponownie zweryfikowaną przygotowaną dokumentację, modyfikując przy okazji ramę zawieszenia koła głównego (zamocowano w niej tylny zaczep).
Ponieważ jednak równocześnie realizowano już konkurencyjny szybowiec tej klasy SZD-51 "Junior"- temat ten całkowicie stracił zainteresowanie i poparcie. Brak zdecydowanego stanowiska przyszłego użytkownika, którym miał być przede wszystkim ówczesny APRL, jak i oczekiwanie na realizację szybowca tej klasy projektowanego od początku - przyczyniły się do ostatecznego zaniechania prac nad SZD-48-2.
Wymiary SZD-48-2 odpowiadają danym SZD-48 "Jantar Standard 2". Na zmianę pozostałych danych rzutowała jedynie mniejsza o 10- 15 kg masa własna szybowca i nieco większe opory stałego podwozia. Dalsze zmniejszenie obciążenia powierzchni nośnej można było osiągnąć przez dodanie na spływie skrzydła doklejki płytkowej o szerokości stanowiącej 2% cięciwy, poprawiającej też współczynnik siły nośnej- według propozycji prof. Jerzego Ostrowskiego.
Galeria
Źródło:
[1] Kubalańca J. "Nie zrealizowane konstrukcje SZD (8)". Przegląd Lotniczy Aviation Revue nr 1/2000.